Καλό μου παιδί

R O M Y H A U S M A N N 20 Η αδελφή Ρουτ πηγαίνει στην ντουλάπα και αρχίζει να ξε- κλειδώνει και να ξανακλειδώνει τα ντουλαπάκια το ένα μετά το άλλο. Κάθε τόσο βγάζει ένα παρατεταμένο «χμμμ» και στο ενδιάμεσο ακούγονται μόνο οι μεταλλικές πόρτες που ανοιγο- κλείνουν. Κάποια στιγμή γυρίζει το κεφάλι και ξαναλέει: «Έλα, κορίτσι μου, κάθισε, μη στέκεσαι όρθια». Στην αρχή σκέφτομαι να διαλέξω την καρέκλα που είναι έτσι κι αλλιώς τοποθετημένη στραβά. Αλλά αυτό δεν θα ήταν δίκαιο. Ο καθένας πρέπει να τακτοποιεί τα δικά του πράγματα. Να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Είσαι μεγάλο κορίτσι, Άννα. Γνέ- φω στο κενό και αρχίζω να λέω από μέσα μου το «α μπε μπα μπλομ». Καταλήγω σε μια καρέκλα, από την οποία φαίνεται καθαρά η πόρτα και την οποία φυσικά θα ξαναβάλω στη θέση της, όπως οφείλω, όταν η αδελφή Ρουτ μου πει να σηκωθώ. «Λοιπόν» μου λέει χαμογελώντας, καθώς γυρίζει προς το μέρος μου κρατώντας ένα ζευγάρι ροζ λαστιχένια σαμπό. «Είναι λίγο μεγάλα, αλλά είναι καλύτερα απ’ το τίποτα». Αφήνει τα παπούτσια μπροστά στα πόδια μου και περιμένει να τα φορέσω. «Άκου, Άννα» λέει μετά, βγάζοντας συγχρόνως τη ζακέτα της. «Η μαμά σου δεν είχε τσάντα μαζί της όταν συνέβη το ατύχημα. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν βρήκαμε πάνω της ούτε ταυτότητα ούτε κανένα άλλο έγγραφο». Μου πιάνει το χέρι, το κρατάει τεντωμένο και μου φοράει λίγο λίγο το μανίκι της ζακέτας. «Συνεπώς, δεν ξέρουμε ούτε το όνομα ούτε τη διεύθυνσή της. Και, δυστυχώς, δεν έχουμε ούτε τα στοιχεία κάποιου συγγενικού προσώπου, για να το ενημερώσουμε». «Ονομάζεται Λένα» λέω πρόθυμα, όπως έκανα και νωρίτερα, στο ασθενοφόρο. Πρέπει πάντα να βοηθάμε πρόθυμα τους άλ- λους. Ο αδελφός μου κι εγώ πάντα βοηθάμε τη μαμά όταν τρέμουν τα δάχτυλά της. Ή όταν ξεχνάει πράγματα, όπως, για