Καλό μου παιδί

Κ Α Λ Ο Μ Ο Υ Π Α Ι Δ Ι 19 πλυντηρίου, και ο μπαμπάς αρχίζει την γκρίνια, γιατί η μαμά δεν καθάρισε καλά το πάτωμα. Η καθαριότητα είναι πολύ ση- μαντική. Η αίθουσα των νοσηλευτών είναι ένα μεγάλο δωμάτιο. Η πόρ- τα απέχει τουλάχιστον πενήντα πατημασιές από την απέναντι πλευρά. Στο κέντρο υπάρχουν τρία τραπέζια με τέσσερις κα- ρέκλες στο καθένα. Τρία επί τέσσερα ίσον δώδεκα. Μία από τις καρέκλες είναι παρατημένη στραβά. Προφανώς κάποιος καθόταν εκεί, αλλά όταν έφυγε δεν την έβαλε στη θέση της. Ελπίζω να βρήκε τον μπελά του. Εκτός από την καθαριότητα, είναι σημαντική και η τάξη. Στον αριστερό τοίχο της αίθουσας υπάρχει μια μεγάλη μεταλλική ντουλάπα, χωρισμένη σε πολλά ντουλαπάκια που κλειδώνουν –και παραδόξως έχουν σχεδόν όλα πάνω το κλειδί τους–, καθώς και μια κουκέτα, μεταλλική κι αυτή. Ευθεία μπροστά μου υπάρχουν δύο μεγάλα παράθυρα, από τα οποία φαίνεται η νύχτα. Μαύρη, χωρίς αστέρια. Στα δεξιά υπάρχει ένα κουζινάκι. Στον πάγκο του είναι παρατημέ- νος ένας βραστήρας. Πράγμα απαράδεκτο, διότι το καυτό νερό είναι πολύ επικίνδυνο. Από τους 45 βαθμούς και πάνω τσου- ρουφλίζεται το δέρμα. Στους 60 βαθμούς αλλοιώνεται η δομή των πρωτεϊνών στα κύτταρα της επιδερμίδας και πεθαίνουν. Το νερό στον βραστήρα θερμαίνεται στους εκατό βαθμούς. Έχουμε κι εμείς βραστήρα στο σπίτι, αλλά τον κλειδώνουμε στο ντουλάπι. «Κάθισε, μη στέκεσαι όρθια» λέει η αδελφή Ρουτ. Τρία επί τέσσερα ίσον δώδεκα. Δώδεκα καρέκλες, πρέπει να το σκεφτώ λίγο. Το πηχτό σκοτάδι πίσω από τα τζάμια μού αποσπά την προσοχή. Συγκεντρώσου, Άννα.