Καλό μου παιδί

R O M Y H A U S M A N N 18 Η αδελφή Ρουτ βγάζει ένα μαντίλι από την τσέπη της ποδιάς της, γιατί νομίζει ότι θέλω να βάλω τα κλάματα. Για την τρύπα στο καλσόν ή για τη μαμά. Δεν της εξηγώ ότι τα μάτια μου δακρύζουν επειδή με τυφλώνουν οι λάμπες φθορισμού στο ταβάνι, παρά λέω μόνο: «Ευχαριστώ, καλοσύνη σας». Πρέπει να είμαστε πάντα ευγενικοί. Πρέπει να λέμε πάντα παρακαλώ και ευχαριστώ. Ο αδελφός μου κι εγώ πάντα λέμε ευχαριστώ όταν η μαμά μάς δίνει να φάμε μια μπάρα βιταμινών, κι ας μην τρώγονται με τίποτα αυτές οι μπάρες. Είναι εντελώς άνο- στες. Αλλά είναι σημαντικές λόγω των βιταμινών. Έχουν ασβέ- στιο και μαγνήσιο και βιταμίνη Β για τον μεταβολισμό και τη σύνθεση της αιμοσφαιρίνης. Τρώμε τρεις μπάρες κάθε μέρα, εκτός κι αν μας έχει τελειώσει το απόθεμα. Τότε ευχόμαστε να έρθει σύντομα ο μπαμπάς στο σπίτι και να έχει ψωνίσει στο μεταξύ. Παίρνω το μαντίλι, σκουπίζω τα μάτια και φυσάω με θόρυ- βο τη μύτη μου. Ύστερα το επιστρέφω στην αδελφή Ρουτ. Δεν κάνει να κρατάμε πράγματα που δεν μας ανήκουν, γιατί αυτό είναι κλοπή. Η αδελφή Ρουτ γελάει και βάζει πάλι το μαντίλι στην τσέπη της. Μετά τη ρωτάω πώς είναι η μαμά, αλλά εκείνη λέει απλώς: «Βρίσκεται στα καλύτερα χέρια». Εγώ όμως ξέρω πως αυτή δεν είναι αληθινή απάντηση. Δεν είμαι χαζή. «Πότε θα μπορέσω να τη δω;» ρωτάω, μα ούτε τώρα παίρνω απάντηση. Αντ’ αυτού, η αδελφή Ρουτ μού λέει ότι θα πάμε στην αίθου- σα ξεκούρασης των νοσηλευτών, για να δούμε μήπως μπορέσει να μου βρει κανένα ζευγάρι σαμπό να φορέσω. Τα σαμπό είναι κάτι σαν παντόφλες. Και στο σπίτι πρέπει πάντα να φοράμε παντόφλες ο Γιόναταν κι εγώ, επειδή το πάτωμα είναι κρύο, αλλά καμιά φορά το ξεχνάμε και λερώνουμε τις κάλτσες μας. Και τότε η μαμά αρχίζει την γκρίνια, γιατί δεν είναι ημέρα