Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 14 σαν να είναι έναμικρόπαιδί πουνιώθει πως το έχουν προσβάλει. Έπρεπε συνέχεια να του τα εξηγώ όλα από την αρχή, αυτό, μου είχε πει, ήταν εντελώς φυσιολογικό, κι έτσι είναι, μου είχε πει, η ζωή, γιατί κάποιοι που έχουν την τύχη να φτάσουν σε πολύ μεγάλη ηλικία γίνονται κατά κάποιον τρόπο πάλι μικρά παιδιά, που πρέπει να τα βοηθάς να φάνε, να ντυθούν, να δέσουν τα κορδόνια τους και πάει λέγοντας.Μερικοί χρειάζονται μέχρι και πάνες! Όλα πάνε ανάποδα, προς τα πίσω. Σαν μπούμε- ρανγκ. Ξέρω τι είναι αυτό. Είναι ένα ξύλινο όπλο που τοπετάς στον αέρα, σαν μπούμερανγκ, ναπού- με, και μετά πετάει πάλι προς τα πίσω, διαγράφο- ντας ένα τόξο, και, αν δεν είσαι πολύ προσεκτικός, σου κόβει το κεφάλι. Αναρωτήθηκα πώς θα ήμουν εγώ όταν θα γινό- μουν τόσο μεγάλος όσο ο παππούς. Γιατί εγώ δεν είχα ποτέ αναπτυχθεί πραγματικά. Υπέθεταν ότι τα γρανάζια στο μυαλό μου γύριζαν ανάποδα. Ή ότι είχα παραμείνει στο επίπεδο παιδιού πρώτης δημοτικού. Το ίδιο μου κάνει. Ή ότι μέσα στο κε- φάλι μου έχω μονάχα ψαρόσουπα. Ή ότι το κεφά- λι μου είναι άδειο σαν σημαδούρα. Ή ότι οι συνά- ψεις μου είναι λάθος φτιαγμένες. Ή ότι έχω το IQ προβάτου. Βέβαια, τα πρόβατα δεν μπορούν να κάνουν τεστ IQ. «Τρέχα, Φόρεστ, τρέχα!» φώναζαν