Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 28 Είχα φτάσει πια τα τριάντα τρία, λίγες βδομάδες έμεναν μέχρι να κλείσω τα τριάντα τέσσερα. Χρεια­ ζόμουν επειγόντως γυναίκα. Αλλά δεν πά’ να το έγραφα και στο γείσο του καπέλου μου, εδώ στο Ροΐβαρχαπν δεν υπήρχαν γυναίκες που να θέλουν κάποιον σαν εμένα. Η ποικιλία των γυναικών εδώ πέρα ήταν σαν την ποικιλία των λαχανικών στο ρά- φι του μαγαζιού στο χωριό. Εκτός από καρότα, πα- τάτες, δυο ζαρωμένες πιπεριές και κάνα καφέ λά- χανο, δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο. Να χάσει τον δρόμο της η μέλλουσα γυναίκα μου και να φτάσει ως το Ροΐβαρχαπν, εξακόσια εννιά χιλιόμετραμακριά από το Ρέικιαβικ, ήταν μάλλον απίθανο. Ημάνα μου έλεγε πάντα: «Στο τέλος του κόσμου στρίβετεαριστερά!». Τοέβρισκααστείο, αλλάεκείνη δεν γελούσε ποτέ. Και ποτέ δεν έκανε αστεία, έτσι κι αλλιώς τις περισσότερες φορές ήταν κουρασμένη από τη δουλειά στη βιοτεχνία με τα κατεψυγμένα. Έλεγε να μην τρώω κάθε μέρα κόκο ποπς, γιατί θα χοντρύνω κι άλλο και ποτέ στη ζωή μου δεν θα βρω γυναίκα. Αλλά ημάναμου δεν ήταν πια εδώ, ούτε κι οπαππούς, οπότεμπορούσανα τρώωόλημέρακόκο ποπς, άμαήθελα, και κανείς δεν είχεπαράπονο.Μα εγώ έτρωγα κόκο ποπς μόνο για πρωινό και καμιά φορά και το βράδυ, όταν έβλεπα το Bachelor . Αλλά ποτέ για μεσημεριανό. Αυτόν τον κανόνα είχα.