Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 26 ρό, έκανε, μάλιστα, μια κωλοτούμπα και τίναξε τα πόδια της στοναέρα, λες και ήθελε να τρέξει μακριά. Μα δεν μπορούσε πια. Ένιωθα παράξενα. Ο παππούς δεν είπε κουβέ- ντα, με χτύπησε όμως στον ώμο, ευχαριστημένος, και μετά μείναμε να κοιτάμε το ζώο που πέθαινε. Γιατί σε λίγο σταμάτησε να σπαρταράει και κειτόταν πιαμε τη γούνα βουτηγμένημέσα στοπαχύρρευστο αίμα που ανάβλυζε από τη μουσούδα του. Στην αρ- χή ο θώρακάς της ανεβοκατέβαινε με γρηγοράδα, αλλά η ανάσα της γινόταν ολοένα πιο αργή, κοφτή, μέχρι που έμεινε εκεί ξαπλωμένη, εντελώς ακίνητη. Τη λυπήθηκα, να πω την αλήθεια, αλλά μετά που πήρα ως ανταμοιβή τις πέντε χιλιάδες κορόνες στο γραφείο της κοινότητας κατάλαβα τι πάει να πει κλίση. Κλίση πάει να πει να έρχεσαι στον κόσμο λες και έχεις κάποιον συγκεκριμένο σκοπό. Ο παππούς δεν είχε πια πολλή ζωή. Κάθε φορά που τον αποχαιρετούσα, ήταν ίσως η τελευταίαφορά που τον έβλεπα. Αυτό μου το είχε ανακοινώσει μια νοσοκόμα. Και είχε πει επίσης πως, άμα γίνει αυτό, εγώ θα λυπηθώ πάρα πολύ, πράγμα εντελώς φυσιο- λογικό, πως θα κλάψω κιόλας, οπότε κανένας λόγος ανησυχίας. ΟΝόι μια φορά μού εξήγησε πως ο παπ- πούς μου είχε αναλάβει τον ρόλο του πατέρα μου, πράγμα που η μάνα μου σίγουρα θα αρνιόταν. Αλλά