Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 24 του, γιατί καρφί δεν της καίγεται για τη γάτα της Έλινμποργκ, αλλά της ίδιας της Έλινμποργκ της καίγεται και της παρακαίγεται καρφί που της σκό- τωσα τη γάτα, και της αστυνομίας επίσης, και του διευθυντήεκπαίδευσης επίσης. Έτσι έχουν ταπράγ- ματα, ο κόσμος περιμένει από μας μια συγκεκρι- μένη συμπεριφορά, μια συγκεκριμένη απόδοση, ας έρθει επιτέλους ο παππούς στον εικοστό αιώνα προτού τελειώσει ο αιώνας και ας σταματήσει να ανακατεύεται, στο κάτω κάτω αυτή είναι η μάνα μου και αυτή έχει τον τελευταίο λόγο σ’ ό,τι αφορά την ανατροφήμου. Αλλά τότε οπαππούς πείσμωσε. Γιατί μπορούσε κι αυτός να θυμώσει πολύ, άμα ήθε- λε, και της θύμισε φωνάζοντας ότι αυτός είναι ο πατέρας της, πως μένουμε στο δικό τουσπίτι, στους δικούς του τέσσερις τοίχους, με τους δικούς του κανόνες, και γι’ αυτό, φυσικά, και έχει πάλι αυτός τον τελευταίο λόγο. Εξάλλου, ο ίδιος περνάει μαζί μου περισσότερο καιρό απ’ ό,τι εκείνη, είπε, και πάνω σ’ αυτό της μάνας μου της στάθηκαν τα λόγια στον λαιμό. Μετά όρμησε έξω για να κάνει κάτι · να βγάλει τα σκουπίδια ή κάτι τέτοιο. Και μετά εγώ κάτι χάλασα, αλλάδεν θυμάμαι πιακαθόλου τι ήταν. Εντελώς σίγουρα, όμως, κάτι έγινε κομμάτια. Έχω μπροστά μου μια εικόνα εντελώς ξεκάθαρη, ένα κουρέλι ανάμνησης: ο παππούς κάθεται πάνω μου