Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 22 γιατί καμιά φορά το ζώο πήγαινε κι έχεζε στο παρ- τέρι με τις πατάτες. Έγινε, μάλιστα, έξω φρενών η μάνα μου και ίσως να προσβλήθηκε κιόλας, γιατί είπε πως είναι καιρός να μου τα πει έξω απ’ τα δό- ντια, πράγμα που έκανε. Είπε πως είμαι διαφορε- τικός από τους άλλους και χτύπησε με τα δάχτυλα τα μηνίγγια της. Είπε πως είμαι πιο αργός εκεί πά- νω και γι’ αυτό δεν ήθελε να πηγαίνω με την καρα- μπίνα για κυνήγι περνώντας μέσα απ’ όλο το Ροΐ- βαρχαπν και να σκοτώνω ζώα, γιατί θα έχουμε προ- βλήματα με το χωριό – κι ήταν αλήθεια, γιατί με την Έλινμποργκ δεν ήταν ν’ αστειεύεται κανείς, φώνα- ζε αμέσως την αστυνομία. Αλλά η μάνα μου δεν έπρεπε να το πει αυτό, όχι μ’ αυτόν τον τρόπο. Γιατί όταν μου έβαζε κάποιος τις φωνές, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος ήταν η ίδια μου η μάνα, εγώ έχανα την αυτοκυριαρχία μου. Τότε το κεφάλι μου σταματούσε να δουλεύει. Κι άμα έχανα εγώ την αυτοκυριαρχία μου, άρχιζαν να πέφτουν βροχήοι μπουνιές.Οι δικές μουμπουνιές. Κυρίως ενάντια σ’ εμένα. Αυτό δεν ήταν και τόσο κακό. Καμιά φορά και ενάντια σε άλλους, άμα βρί- σκονταν άλλοι εκεί που έπεφταν οι μπουνιές μου εναντίον μου. Αυτό ήταν χειρότερο, μα δεν το έκα- να επίτηδες και μετά δεν μπορούσα ούτε καν να το θυμηθώ. Λες και η βελόνα πάνω στον δίσκο είχε