Κάλμαν

Κ Α Λ Μ Α Ν 21 σκεφτόμαστε πώς ήταν πριν, τότε που άρχισε το πράγμα και το τέλος ήταν ακόμη πολύ μακριά. Οι μέρες με τον παππού στη θάλασσα και τη Μελρακασλέτα ήταν οι πιο ωραίες της ζωής μου. Καμιά φορά με άφηναν να ρίχνω με την καραμπίνα του παππού, που τώρα μου ανήκει. Μου έδειχνε πώς γίνεσαι καλός σκοπευτής, πώς στοχεύεις, πώς τραβάς τη σκανδάλη πολύ πολύ απαλά, χωρίς να τρέμει το χέρι σου. Όταν κάναμε ασκήσεις και κοι- τούσα μέσα από το στόχαστρο, εκείνος έβαζε πάνω στην κάννη ένα πετραδάκι κι εγώ έπρεπε να τρα- βήξω τη σκανδάλη χωρίς να πέσει το πετραδάκι. Αυτό, εδώ που τα λέμε, είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαντάζεσαι, γιατί πρέπει να τραβήξεις απαλά, όχι να πιέσεις! Μόνο όταν το κατάφερα αυτό μου έδω- σε την άδεια να ρίξω με το όπλο γεμάτο. Μα δεν έπρεπε με τίποτα να το μάθει η μάνα μου, έτσι εί- χαμε συμφωνήσει εγώ κι ο παππούς, γιατί η μάνα μου πίστευε πως τα όπλα είναι πολύ επικίνδυνα για μένα. Αλλά τελικά τα έμαθε όλα όταν σκότωσα τη γάτα της Έλινμποργκ, ακριβώς πίσω από το σπίτι. Βλακεία από μέρους μου. Κάποιος άκουσε την του- φεκιά και ενημέρωσε τη μάνα μου που βρισκόταν στη βιοτεχνία με τα κατεψυγμένα. Ήρθε λοιπόν κατευθείαν απ’ τη δουλειά και με μάλωσε, παρόλο που κι αυτή είχε θυμώσει με τη γάταμερικές φορές,