Κάλμαν

J O A C H I M B . S C H M I D T 20 χή μου σ’ αυτό, το έκανα αυτόματα, προγραμμά- τιζα τη ροή των κυμάτων στα γόνατά μου, και στο κυνήγι σήκωνα τα πόδια μου και δεν έδιωχνα πια τη λεία μας, κι έτσι υπήρχαν φορές που γυρίζαμε θριαμβευτικά στο χωριό με δυο λαγόποδες ή μια νυφίτσα δεμένη στη ζώνη μας. Καμιά φορά με μια πολική αλεπού. Ήμουν τόσο περήφανος! Και για να μας δουν όλοι στα σίγουρα, κάναμε κάθε φορά ένα δυο γύρους σ’ όλο το Ροΐβαρχαπν. Τους γύρους του θριάμβου. Και οι άνθρωποι μας έγνεφαν φιλι- κά και μας παίνευαν. Σου γίνεται συνήθεια μετά. Να σε παινεύουν. Είναι σαν ναρκωτικό, έλεγε ο Νόι, ο καλύτερός μου φίλος, τότε που ήταν ακόμη ο καλύτερός μου φίλος.Πρέπει, έλεγε, ναπροσέχωμε τους επαίνους και να μην τους συνηθίσω. Ο Νόι ήταν ιδιοφυΐα με τους υπολογιστές, αλλά με το σώμα του είχε όλο μπελάδες. Έλεγε πως ήταν το αντίθετο από μένα, το ζευγάρι μου, ο αντίπαλός μου, και δεν είχα ιδέα τι εννοούσε. Έλεγε πως, αν οι δυο μας ήμασταν ένας άνθρωπος, θα ήμασταν ανίκητοι. Κρίμα που έμενε στο Ρέικιαβικ. Αλλά μετά έγινε η φάση με τον ΡόμπερτΜακέν- ζι, ήταν ντισκ τζόκεϊ στο χωριό μας, και αυτή ήταν η αρχή του τέλους και κανενός δεν του αρέσει όταν κάτι τελειώνει. Γι’ αυτό μας αρέσει καλύτερα να