Κάλμαν

Κ Α Λ Μ Α Ν 17 έριχνε μέσα με λύσσα τον σάκο με τα σκουπίδια και βαρούσε πάλι το καπάκι – και πάλι τον άνοιγε και πάλι τον βαρούσε. Μπαμ! Όμως όποιος πιστεύει πως είχα δύσκοληπαιδική ηλικία επειδή είχαμέσα στο κεφάλι μουψαρόσουπα κάνει λάθος. Ο παππούς είχε αναλάβει να σκέφτε- ται για λογαριασμόμου.Μεπρόσεχε.Αλλά, βέβαια, αυτά γίνονταν παλιά. Τώρα ο παππούς με κοιτάζει με κάτι μάτια άχρω- μα, ξεπλυμένα, και δεν θυμάται τίποτα. Και ίσως να εξαφανιστώ κι εγώ, όταν δεν θα υπάρχει πια ο παππούς, ίσως να με θάψουν κι εμένα μαζί του, όπως έκαναν οι Βίκινγκ με το καλύτερο άλογο του αρχηγού. Γιατί αυτό έκαναν παλιά οι Βίκινγκ: έθα- βαν το άλογο μαζί με τον αρχηγό. Έπρεπε οι δυο τους να είναι μαζί. Έτσι, θα μπορούσε ο αρχηγός των Βίκινγκ να διασχίσει καβάλα τοΜπίφροστ, την ουράνια γέφυρα, και ναφτάσει στη Βαλχάλα. Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Μα αυτή η σκέψη μού έφερνε νευρικότητα. Το να είμαι θαμμένος, δηλαδή.Πλακωμένος κάτωαπό το καπάκι του φέρετρου. Παθαίνεις κλειστοφοβία και τότε είναι καλύτερα να είσαι πεθαμένος. Γι’ αυ- τό τις περισσότερες φορές δεν έμεναπολλήώρα στο γηροκομείο. Στο Χούσαβικ τουλάχιστον έβρισκα κάτι καλό να γεμίσω την κοιλιά μου. Στο φαστφου-