Καλά και σήμερα

ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ 8 πλευρά του κρεβατιού, αυτή που βλέπει παράθυρο. Ψι- λοσαχλαμαρίζαμε και το έπιασα. Κατά λάθος. Ένα γρο- μπαλάκι πάνω δεξιά, στον δεξή μαστό. Κάτι πιάνω εδώ , είπα στον Σάκη. Για δες κι εσύ. Ναι, κάτι είναι , απάντησε ψηλαφώντας. Ο κανονικός εαυτός μου δεν θα έδινε κα- μία σημασία. Δεν υπήρχε λόγος να χαλάσει η βραδιά. Θα το ξεχνούσα. Πιθανόν θα το ξαναθυμόμουν μήνες μετά. Κάτι μέσα μου άναψε κόκκινο – ακόμη δεν ξέρω για- τί. Το ξαναψηλάφησα. Προσπάθησα να το κουνήσω. Έψαξα στο ίντερνετ. Τι θα πει «κουνιέται»; Δεν καταλά- βαινα ούτε τα απλά. Πήρα τηλέφωνο στον γυναικολόγο μου, τον οποίο βλέπω άπαξ του έτους (ή της διετίας) για τις απολύτως τυπικές εξετάσεις, οπότε δεν τον έχω συ- νηθίσει σε πανικούς. Έκανε την κρίσιμη ερώτηση: – Κουνιέται; – Όχι, δεν κουνιέται. Μου έκλεισε ραντεβού για την επόμενη μέρα, Κυρια- κή, στις 8.00 το πρωί στο ιατρείο του. Το βράδυ πήγαμε στο δείπνο. Αποκοιμήθηκα στον καναπέ, ενώ οι υπόλοιποι συνέχιζαν να διασκεδάζουν. Την Κυριακή το πρωί στο ιατρείο: – Σήκωσε τα χέρια, λέει ο γιατρός. Έτσι, πίσω απ’ το κεφάλι. Κουνιέται, ρε Σοφία, ξεφυσάει, κουνιέται.