Καιρός του σιγάν - Στη σιωπή των μοναστηριών Βόρεια Γαλλία - Καππαδοκία

Τ Ο Α Β Α Ε I Ο Τ Ο Υ Σ Ε Ν Β Α Ν Τ Ρ I Λ Ν Τ Ε Φ Ο Ν Τ Α Ν E Λ 27 με ταπετσαρία, μια πράσινη ρυθμιζόμενη λάμπα ανάγνωσης κι έναν μάλλον δυσάρεστο σταυρό στους ασβεστωμένους πέ- τρινους τοίχους. Το παράθυρο έβλεπε σε μια χλοερή αυλή, όπου ένα μικρό σιντριβάνι παιχνίδιζε, πάνω από το γκρίζο πλευρό των κτισμάτων της μονής και τον τοίχο που έκρυβε το αβαείο απ’ τα σπίτια με τσατμά του χωριού. Μια δασική θέα ξετυλιγόταν παραπίσω. Στο μέσον του γραφείου υπήρχε ένα μεγάλο μελανοδοχείο, ένας δίσκος γεμάτος πένες κι ένα σημειωματάριο που το στυπόχαρτό του ήταν καινούργιο. Ίσα που είχα προφτάσει να βγάλω τα ρούχα μου και τα χαρτιά μου όταν μια μεγάλη καμπάνα άρχισε να χτυπά κι ο μοναχός, που ήταν ο αρχοντάρης, επέστρεψε για να με οδηγήσει στην τρά- πεζα για το μεσημεριανό γεύμα. Καθώς προχωρούσαμε, τα κτίσματα άλλαξαν περίοδο, από την αρχιτεκτονική του δέκα- του όγδοου και του δέκατου έβδομου αιώνα στη γοτθική · και τελικά σταματήσαμε δίπλα στο χωνευτήρι, σ’ έναν πανέμορ- φο σκεπαστό διάδρομο με οξυκόρυφα τόξα, έξω από μια με- γάλη σκαλιστή πόρτα όπου πολλοί άλλοι επισκέπτες είχαν συγκεντρωθεί επίσης. Ο αρχοντάρης μάς οδήγησε στην τρά- πεζα, όπου ο αβάς, μια ψηλή, αρχοντική φιγούρα με άσπρα μαλλιά, μαύρο σκούφο και χρυσό επιστήθιο σταυρό με πρά- σινο κορδόνι, περίμενε για να μας υποδεχτεί. Είπε λίγες κου- βέντες στον καθένα από εμάς τους επισκέπτες, και μερικοί, πέφτοντας στο ένα γόνατο, φίλησαν το μεγάλο σμαράγδι στο δεξί του χέρι. Εμένα μου απηύθυνε μια ευγενική προσφώνη- ση στα αγγλικά, που προφανώς την είχε μάθει μια μακρινή εποχή από κάποια γκουβερνάντα. Ένας δόκιμος πλησίασε με