Καιρός του σιγάν - Στη σιωπή των μοναστηριών Βόρεια Γαλλία - Καππαδοκία

25 Μ ε περιέργεια και αμφιβολίες ανηφόρισα από τον δρό- μο της Ρουέν-Ιβετό προς το αβαείο του Σεν Βαντρίλ. Είχα περάσει μια φριχτή νύχτα στη Ρουέν σ’ ένα μικρό ξενο- δοχείο κοντά στον σταθμό, όπου μια παρέλαση από εφιάλτες υπογραμμιζόταν από τον θόρυβο τρένων που έρχονταν κι έφευγαν με βρόντους και σφυρίγματα, και μ’ ένα ξεφύσημα ατμού και καπνού που, έπειτα από μια βδομάδα υπνοβασίας στο Παρίσι, μετέτρεπε τη νύχτα μου σε διάστημα έντονης και ατελείωτης αγωνίας. Ως και τα ομιχλώδη φιδογυρίσματα του κάτω Σηκουάνα, τα καταπράσινα λιβάδια και οι μονοί στοίχοι από λεύκες, που ανάμεσά τους είχε ταξιδέψει το λεω­ φορείο το επόμενο πρωί, δεν μπορούσαν να διαλύσουν αυτή μου τη διάθεση νωθρότητας και κατάθλιψης · και τώρα, ανη- φορίζοντας τον ζεστό δρόμο μέσ’ από το δάσος στα τέλη του καλοκαιριού, αναρωτιόμουν μήπως θα ’ταν προτιμότερο να εγκαταλείψω το σχέδιό μου. Αυτό που έτρεμα περισσότερο, σχεδόν, κι από την επιτυχία ήταν η άμεση αποτυχία. Αν δεν υπήρχε χώρος στο αβαείο, ή αν για κάποιον άλλο λόγο δεν μπορούσαν οι μοναχοί να με δεχτούν, θα έπρεπε να επιστρέ- ψω στο Παρίσι και να αναπροσαρμόσω τα σχέδιά μου για τις επόμενες βδομάδες. Πήγαινα άγνωστος και απρόσκλητος, ένας πολίτης του αιρετικού νησιού από την άλλη πλευρά της Μάγχης, χωρίς καν τη δικαιολογία ότι ήθελα να αποσυρθώ