Καιρός του σιγάν - Στη σιωπή των μοναστηριών Βόρεια Γαλλία - Καππαδοκία

Κ Α Ι Ρ Ο Σ Τ Ο Υ Σ Ι Γ Α Ν 34 γής, αυτοτιμωρίας και του μυστικιστικού πειραματισμού – τα ίχνη που αφήνει η σκοτεινή νύχτα της ψυχής με την αναρρί- χηση σε ουράνια όρη και την εξερεύνηση εσωτερικών ουρα- νίων μονών. Καθώς σκόρπιζαν οι μοναχοί μετά τον εσπερινό και, μερικές ώρες αργότερα, ύστερα από το απόδειπνον, είχα την αίσθηση πως η θερμοκρασία έπεσε στο μηδέν, με το αίμα να κυλά κάθε δευτερόλεπτο πιο αραιό και αργό, λες και τελικά η καρδιά, με τρόπο ανεπαίσθητο, θα μπορούσε να πάψει να χτυπά. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στ’ αλήθεια λες και κάθε μέρα ήταν η τελευταία τους, εν ειρήνη με τον κό- σμο, με τα κρίματά τους εξομολογημένα, δυνατοί χάρη στη μετάληψη, έτοιμοι οποιαδήποτε στιγμή δίχως πόνο τα μεσά- νυχτα να ξεψυχήσουν. 6 Ο θάνατος, όταν ερχόταν, θα ήταν η ευκολότερη απ’ τις μεταβάσεις. Με τη σιωπή, την εμφάνιση, το χρώμα και την περπατησιά φαντασμάτων, που είχαν ήδη, το στερνό βήμα θα ήταν απλώς μια λεπτομέρεια. «Κι έπειτα» συνέχιζα μέσα μου, «όταν ανοίξουν οι χρυσές πύλες μ’ ένα σάλπισμα αγγέλων, τι θα συμβεί τότε; Δεν θα νιώσουν αυτοί οι αθόρυβοι άνθρωποι σαν χαμένοι στις οδούς που θα ’ναι στρωμένες με βήρυλλο και σαρδόνυχα και υάκινθο; Ύστερα από τόσα χρόνια απομόνωσης, σίγουρα θα προτιμούσαν το αιώνιο λυκόφως και κάνα δυο κυπαρίσσια…». Το αβαείο κοι- μόταν τώρα του καλού καιρού, όμως μου φαινόταν παράλο- γα νωρίς – περίπου η ώρα που οι φίλοι στο Παρίσι (οι οποίοι 6 «To cease upon the midnight with no pain», από το «Ode to a Nightingale» [«Ωδή σ’ ένα αηδόνι»] του Τζον Κιτς. (Σ.τ.Μ.)