Καιρός του σιγάν - Στη σιωπή των μοναστηριών Βόρεια Γαλλία - Καππαδοκία

Κ Α Ι Ρ Ο Σ Τ Ο Υ Σ Ι Γ Α Ν 28 μια ασημένια κανάτα και μια λεκάνη · ο αβάς έχυσε λίγο νερό στα χέρια μας, μας πρόσφεραν μια πετσέτα, κι έτσι ολοκλη- ρώθηκε το καλωσόρισμά μας, όπως συνηθίζεται στους βενε- δικτίνους. Η προσευχή διήρκεσε πολλά λεπτά · κι όταν καθίσαμε, βρέθηκα ανάμεσα σε δύο επισκέπτες ιερείς, με τις μπιρέτες τους έτσι διπλωμένες ώστε να ’ναι επίπεδες, δίπλα στα πιάτα τους πάνω στο μακρύ τραπέζι των επισκεπτών στο μέσον της τράπεζας, κάτω ακριβώς από το βάθρο του αβά. Κατά μήκος των τοίχων αυτής της τεράστιας αίθουσας, τα τραπέζια των μοναχών ήταν αραδιασμένα σε δύο συνεχόμενες σειρές, και πίσω τους μια σειρά από ρομανικές κολόνες με συμπλεκόμε- να νορμανδικά τόξα δημιουργούσαν μια αβαθή στοά. Ο χώρος είχε μια ατμόσφαιρα αχανούς αρχαιότητας. Γκρίζοι πέτρινοι τοίχοι υψώνονταν μέχρι μια γοτθική ξύλινη οροφή και, πάνω απ’ το τραπέζι του αβά, κρεμόταν ένας γιγάντιος σταυρός. Καθώς οι μοναχοί έχωναν την πετσέτα τους μέσ’ από το πε- ριλαίμιό τους με μια ταυτόχρονη και όμοια κίνηση, μια από- κοσμη φωνή άρχισε να μιλά στα λατινικά μέσ’ από τις σκιές από πάνω και, κοιτώντας προς το μέρος της, είδα στο πέρα άκρο της τράπεζας μια προεξοχή με κολόνες σε ύψος εφτά μέτρων, που πρόβαλλε σαν χελιδονοφωλιά κι ήταν προσβά- σιμη μονάχα από μια κρυφή σκάλα. Αυτός ο προεξέχων άμ- βωνας πλαισίωνε το κεφάλι και τους ώμους ενός μοναχού, ο οποίος διάβαζε σ’ ένα γραφείο στο φως μιας λάμπας που έσκαβε ένα κοίλωμα φωτός στο μισοσκόταδο. Ηχεία μετέδι- δαν την τραγουδιστή του φωνή. Εντωμεταξύ, ο αρχοντάρης