Κάιρο

13 Πρόλογος Πριν από πολλά χρόνια υπέγραψα συμβόλαιο για να γράψω ένα βιβλίο για το Κάιρο – το δικό μου Κάιρο. Αλλά τα χρόνια πέρασαν και δεν μπόρεσα να το κάνω. Όταν προσπάθησα, διαβαζόταν σαν ελεγεία. Kαι δεν θα έγραφα μια ελεγεία για την πόλη μου. Ώσπου, τον Φεβρουάριο του 2011 , βρέθηκα στην Ταχρίρ, συμμετέχοντας στην επανάσταση και, παράλληλα, καλύ- πτοντάς τη δημοσιογραφικά. Η Αλεξάντρα Πρινγκλ, φίλη και εκδότριά μου, μου τηλεφώνησε: «αυτή» μου είπε «είναι η κατάλληλη στιγμή για το βιβλίο σου για το Κάιρο». Αντιστά- θηκα. Αλλά φοβόμουν πως είχε δίκιο. Λέω «φοβόμουν» επειδή περισσότερο ήθελα να συμμετά- σχω στην επανάσταση παρά να γράψω γι’ αυτήν. Και επειδή φοβόμουν μια τέτοια ευθύνη. Ο Ζαν Ζενέ στο βιβλίο του που αγαπώ περισσότερο, το Αιχμάλωτος του έρωτα , γράφει: «Δεν είμαι ένας αρχειοφύλακας ή ιστορικός ή οτιδήποτε από αυτά. Αυτή είναι η δική μου παλαιστινιακή επανάσταση, που αφηγήθηκα με τον τρόπο που διάλεξα εγώ». Δεν μπορώ να πω το ίδιο. Αφηγήθηκα αυτή την ιστορία με τον τρόπο που διάλεξα εγώ, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία της δι- κής μας επανάστασης. Αποδείχτηκε αδύνατο να καθίσω σε μια γωνιά και να γράψω για την επανάσταση. Αυτό που συνέβαινε, αυτό που