Ίχνη στο χιόνι

14 ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ ήταν στηριγμένη στις άκρες με λιθάρια, για να μην πέ­ φτουν μέσα φύλλα ή κλαδιά και το νερό λιμνάσει. Γέμισε το φλασκί. Προχώρησε πιο πέρα, στον πλάτανο. Με μια δρασκε­ λιά γαντζώθηκε σ’ ένα κλαδί και μ’ ένα άλμα ανέβηκε.Δεν ήταν η πρώτη φορά. Γνώριζε ακριβώς πού έπρεπε να πα­ τήσει, σε ποιο εξόγκωμα του κορμού θα στηριζόταν. Του άρεσε να ανεβαίνει στα δέντρα. Να κοιτάζει από ψηλά,σαν μικρός θεός ο οποίος επιτηρεί τη γη του,τις ρα­ χούλες, την κοιλάδα στο βάθος, τη γαλάζια γραμμή που σχημάτιζε το ποτάμι, ο Αχελώος. Ξάπλωσε στο χοντρό κλαδί κι έκλεισε για λίγο τα μά­ τια. Το μονότονο χτύπημα του ράμφους ενός δρυοκολά­ πτη ακουγόταν όπως ο ήχος των σκεπαρνιών όταν έκοβαν τις πέτρες οι χτίστες. Πιο πάνω, κάπου πεντακόσια μέτρα από εκεί που βρι­ σκόταν, σε μια στενή χαράδρα, έστεκε η γυμνή ραχοκο­ καλιά ενός χείμαρρου. Όταν έβρεχε, κατέβαζε με ορμή λασπώδες καφετί νερό, που στην ανεξέλεγκτη πορεία του παράσερνε ό,τι έβρισκε. Όποιος τύχαινε να είναι εκεί κοντά,πριν πλημμυρίσει η κοίτη,αισθανόταν τον ξαφνικό δυνατό άνεμο και ύστερα την υπόκωφη βουή,σαν να σειό­ ταν ο τόπος από τα σπλάχνα της γης. Ένα σπουργίτι παρατήρησε τις κινήσεις του και αφού