Ίχνη στο χιόνι

24 ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ Κοίταξε γύρω του, αλλά όλες εκείνες οι στιγμές είχαν χαθεί, είχαν σβήσει. Το βουνό χρωματιζόταν με τις πινε­ λιές του ήλιου, σαν σκιές ενός πελώριου ρολογιού, του οποίου οι δείχτες στην κυκλική τους περιστροφή αποχαι­ ρετούσαν το πριν για να καταλήξουν πάντοτε στο τώρα, στην παρούσα στιγμή. Όσο και να μην ήθελε να το παραδεχθεί,το ήξερε. Ήταν πια πολύ αργά για να τους φέρει πάλι κοντά του. Όταν νύχτωσε άρχισε να χιονίζει. Κάθισε κάτω από τη βε­ λανιδιά και έκρυψε το κεφάλι του μέσα στους γιακάδες του πανωφοριού του. Οι νιφάδες έπεφταν απαλά πάνω του.Τα μαλλιά του γέμισαν με τα ουράνια αυτά λουλούδια. Πήγε να κρατήσει μια στην παλάμη, αλλά έλιωσε. Κούνη­ σε αποδοκιμαστικά το κεφάλι. Κάτι σκυλιά αλυχτούσαν, πέρα από το ποτάμι. Το κρύο τον περόνιασε αλλά φοβόταν να μπει στο σπίτι. Κάθε λίγο και λιγάκι κοιτούσε τρομαγμένο τα κορμιά των γονιών του έτσι όπως τα είχε σκεπάσει το φρέσκο χιόνι. Για μια στιγμή νόμισε πως είδε μια σκιά να περνά από το σπασμένο παράθυρο και πετάχτηκε όρθιο. Έμεινε εκεί για λίγο,ακίνητο,κοντά στην είσοδο,κοιτάζοντας το άδειο πλαίσιο.