Ίχνη στο χιόνι

22 ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ το σπίτι. Τους είχε παρακαλέσει να του δώσουν λίγο ψωμί κι ως αντάλλαγμα αυτός θα τους έβγαζε μια φωτογραφία. Έτσι τους είπε. Πρώτη φορά έβλεπαν τέτοιο μηχάνημα. Απορημένοι, στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο, και οι τρεις τους, ακίνητοι, απέναντι στη φωτογραφική μηχανή, η οποία ήταν στηριγμένη σ’ έναν ξύλινο τρίποδα. Βρήκε τη φωτογραφία μέσα σ’ ένα παλιό κουτί. Την κράτησε, παρατηρώντας τους, ενώ εκείνοι τώρα ήταν νε­ κροί, λίγα μέτρα πιο πέρα, χωρίς να έχουν πια τη δυνατό­ τητα να χαμογελάσουν, όπως τότε. Ο πατέρας είχε φορέσει τη φουστανέλα του.Πουκαμί­ σα και αμάνικο γιλέκο.Διέκρινε το ζωνάρι.Τα τσαρούχια. Η μητέρα του είχε κάνει κοτσίδα τα μακριά της μαλλιά και είχε φορέσει ένα μεσάτο φόρεμα με σουρωτή φού­ στα.Από πάνω το τσικέτο,σε μαύρο μάλλινο ύφασμα.Στο κεφάλι φέσι κι ένα μεταξωτό μαντίλι περασμένο στον λαιμό. Πάνω στο χαρτί ήταν αποτυπωμένα τα πρόσωπά τους όπως θα ήθελε πάντα να τα θυμάται,όχι όπως τώρα,γεμά­ τα αίματα. Μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία αντιστε­ κόταν στη φθορά και τη δύναμη του χρόνου να σαρώνει τα πάντα, να ελέγχει τα πάντα, να εξανεμίζει σαν σκόνη τις προσπάθειες και να ορίζει τη δική του πραγματικότητα. Την έβαλε στην τσέπη του και βγήκε ξανά έξω. Κατευ