Ίχνη στο χιόνι

20 ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ νες κορφές του Παναιτωλικού.Αυθόρμητα σκέπασε το κε­ φάλι της με τα χέρια. «Καλά, τι κάνεις;» φώναξε ο άλλος και όρμησε για να τον εμποδίσει. «Πάμε να φύγουμε». Εκείνος όμως τον παραμέρισε κι έριξε άλλη μία. Αυτή τη φορά το τσεκούρι έκοψε τα δάχτυλά της,τα οποία σκόρ­ πισαν γύρω. Το βαρύ μέταλλο βυθίστηκε ξανά στο κρανίο. Η γυναίκα έγειρε στο πλάι και ξεψύχησε. Οι άντρες ανέβηκαν στα άλογα. Ακολούθησαν τον δρό­ μο προς το χωριό ώσπου χάθηκαν,και το μόνο που έμεινε για να τους θυμίζει ήταν τα ίχνη από τις οπλές των αλό­ γων στο λασπωμένο χώμα. Το αγόρι βγήκε από την κρυψώνα και πλησίασε προς το σπίτι.Παρατήρησε την κηλίδα στο στήθος του πατέρα του. Το μελανό του πρόσωπο. Μετά στράφηκε σ’ εκείνη. Ο τρόμος, σαν στάμπα, στο ακινητοποιημένο της βλέμμα.Με χείλη σφιγμένα, έμοια­ ζε να θέλει να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί, όμως παρεξέ­ κλινε προς τα δεξιά με τα αιματοβαμμένα της μαλλιά τυ­ λιγμένα γύρω από τον λαιμό, το ανοιγμένο κεφάλι και τα κομμένα δάχτυλα των χεριών, σκόρπια. Έμεινε εκεί ακίνητο, αμήχανο, σαν να μην είχε ακόμα