Ιστορίες καθημερινής τρέλας

11 Ένα 45άρι για να πληρώσω το νοίκι Ο Ντιουκ είχε μια κόρη, τη Λάλα, έτσι την έλεγαν, ήταν τεσσάρων χρονών. Ήταν το πρώτο του παιδί, και ανέ­ καθεν πρόσεχε να μην κάνει παιδιά, γιατί φοβόταν πως για κάποιον λόγο θα τον ξέκαναν, τώρα όμως ήταν τρελός γι’ αυτήν κι εκείνη τον λάτρευε, ήξερε τι ακριβώς σκεφτόταν ο Ντιουκ, υπήρχε ένα νήμα σύνδεσης μεταξύ τους, από εκείνη σ’ εκείνον, από εκείνον σ’ εκείνη. Ο Ντιουκ ήταν στο σουπερμάρκετ μαζί με τη Λάλα και συζητούσαν, έλεγαν διάφορα. Μιλούσαν για τα πάντα κι εκείνη του έλεγε όλα όσα γνώριζε, και γνώριζε πάρα πολ­ λά, ενστικτωδώς, και ο Ντιουκ δεν ήξερε πολλά, μα της έλεγε όσα μπορούσε να της πει, κι αυτό είχε αποτέλεσμα. Ήταν ευτυχισμένοι μαζί. «Τι είναι αυτό;» τον ρώτησε. «Είναι μια καρύδα». «Τι έχει μέσα;» «Γάλα και κάτι που θέλει μάσημα». «Γιατί είναι εκεί μέσα;» «Επειδή εκεί μέσα είναι ωραία, όλο αυτό το γάλα κι εκεί­ νο που θέλει μάσημα, νιώθουν ωραία μέσα στο κέλυφος. Είναι σαν να λένε: ‘‘Πο πο, είναι πολύ ωραία εδώ μέσα!’’»