Ιστορίες καθημερινής τρέλας

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ 18 δολάρια από το ταμείο. Κρίμα, γιατί είχαμε αρχίσει να τον συμπαθούμε’’». «Τι είδους δικαιοσύνηθέλεις δηλαδή; Χριστέμου,Ντιουκ, δεν ξέρω τι να κάνω μ’ εσένα. Παραληρείς ασταμάτητα.Με­ θάς και μου λες ότι ο Ντίλιντζερ ήταν ο πιο σπουδαίος άν­ θρωπος που έζησε ποτέ. Κάθεσαι στην κουνιστή πολυθρόνα πιωμένος και φωνάζεις: Ντίλιντζερ. Είμαι κι εγώ ζωντανή. Άκουσέ με…» «Να πάει να γαμηθεί ο Ντίλιντζερ! Είναι νεκρός. Δικαιο­ σύνη; Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Αμερική. Υπάρχει μόνο μία δικαιοσύνη. Ρώτα τους Κένεντι, ρώτα τους νε­ κρούς, ρώτα όποιον θες!» Ο Ντιουκ σηκώθηκε από την κουνιστή του πολυθρόνα, πήγε ως την ντουλάπα, έσκυψε και έβαλε το χέρι του χα­ μηλά κάτω από το κουτί με τα στολίδια του χριστουγεννιά­ τικου δέντρου και πήρε το όπλο του. Ένα 45άρι. «Αυτό, αυτό εδώ. Αυτό είναι η μοναδική δικαιοσύνη στην Αμερική. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που καταλα­ βαίνουν όλοι». Άρχισε να κουνάει το καταραμένο το όπλο προς πάσα κατεύθυνση. Η Λάλα έπαιζε με τον αστροναύτη. Το αλεξίπτωτο δεν άνοιγε καλά. Απάτη και σ’ αυτό, σκέφτηκε. Άλλη μια απά­ τη. Σαν τον γλάρο με το πεθαμένο βλέμμα. Σαν το στιλό διαρκείας. Σαν τον Χριστό που φωνάζει προς τον Πατέρα του με κομμένη την τηλεφωνική σύνδεση. «Άκουσέ με» του είπε η Μαγκ «άσε κάτω αυτό το μαρα­ φέτι. Θαβρω εγώμια δουλειά. Άφησέ με ναβρωμια δουλειά».