Ιστορία του κόσμου σε 10 1/2 κεφάλαια

Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Τ Ο Υ Κ Ο Σ Μ Ο Υ Σ Ε 1 0 1 / 2 Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Α 13 Αναφέρω μετά λύπης μου ότι υπήρξαν περίοδοι που το κάρ- φωμα στις αρχές πήγαινε σύννεφο. Η Κιβωτός μας δεν ήταν ένα φυσικό καταφύγιο · μερικές φορές έμοιαζε περισσότερο με πλωτή φυλακή. Κοιτάξτε, ξέρω ότι εξιστόρηση από εξιστόρηση διαφέρει. Το δικό σας είδος έχει τη δική του κατά κόρον επαναλαμβα- νόμενη εκδοχή, που εξακολουθεί να θέλγει μέχρι και τους πλέον σκεπτικιστές, ενώ τα ζώα έχουν ένα απάνθισμα συναι- σθηματικών μύθων. Δεν πρόκειται όμως να ταράξουν τα ύδα- τα – έτσι δεν είναι; Ούτε εφόσον τα αντιμετωπίζουν σαν ήρω- ες ούτε εφόσον αποτελεί καύχημα να εντοπίζει υπερηφάνως το καθένα, και όλα μαζί, τις απαρχές του γενεαλογικού του δέντρου στην Κιβωτό. Επιλέχτηκαν, υπέμειναν και επιβίωσαν · είναι φυσικό λοιπόν να εξωραΐζουν τα δυσάρεστα συμβάντα και να παρουσιάζουν βολικά κενά μνήμης. Για μένα όμως δεν ισχύουν τέτοιοι περιορισμοί. Εμένα δεν με επέλεξαν. Για την ακρίβεια μάλιστα, σκόπιμα δεν με επέλεξαν, όπως και πολλά άλλα είδη. Εγώ ήμουνα λαθρεπιβάτης · κι εγώ επιβίωσα · ύστε- ρα απέδρασα (η αποβίβαση δεν ήταν ευκολότερη απ’ ό,τι η επιβίβαση) και ευδοκίμησα. Βρίσκομαι λιγάκι στο περιθώριο της κοινωνίας των ζώων, η οποία εξακολουθεί να οργανώνει τις γεμάτες νοσταλγία συνευρέσεις της – μέχρι και Κλαμπ Θαλασσόλυκων υπάρχει για τα είδη που δεν αισθάνθηκαν ποτέ ναυτία. Εγώ πάντως όποτε αναπολώ το Ταξίδι δεν νιώθω ότι έχω υποχρέωση σε κανέναν · η ευγνωμοσύνη δεν θολώνει τον δικό μου φακό. Μπορείτε λοιπόν να δώσετε βάση στην εξιστόρησή μου. Θα έχετε πιθανότατα καταλάβει ότι η «Κιβωτός» δεν ήταν ένα και μόνο σκάφος. Αυτό το όνομα δώσαμε σε ολόκληρο