Ιστορία του κόσμου σε 10 1/2 κεφάλαια

Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Τ Ο Υ Κ Ο Σ Μ Ο Υ Σ Ε 1 0 1 / 2 Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Α 35 κι όταν ήρθαν πιο ήρεμοι καιροί, ο γερο-Νώε δεν φαινόταν να στεγνώνει ποτέ (αναφέρω ό,τι έλεγαν τα πουλιά, και στα πουλιά μπορούσε να έχει κανείς εμπιστοσύνη). Όπου πήγαι- νε κουβαλούσε μαζί του την υγρασία και την καταιγίδα σαν ένοχη ανάμνηση ή προμήνυμα νέας κακοκαιρίας. Στο Ταξίδι υπήρχαν κι άλλοι κίνδυνοι εκτός από το να σε κάνουν μεσημεριανό. Πάρτε παράδειγμα το δικό μας είδος. Μόλις επιβιβαστήκαμε και βολευτήκαμε στην κρυψώνα μας νιώσαμε αρκετή αυταρέσκεια. Μιλάμε, όπως καταλαβαίνετε, για μια εποχή πολύ πριν από τις λεπτές σύριγγες με το διάλυ- μα φαινικού οξέως σε αλκοόλη, πριν από το κρεόζωτο και τα μεταλλικά άλατα, την πενταχλωροφαινόλη, το βενζόλιο, το παραδιχλωροβενζόλιο και το ορθοδιχλωροβενζόλιο. Το ευτύ- χημα ήταν ότι δεν είχαμε συναπαντήματα με κολεόπτερα της οικογένειας Cleridae ή το άκαρι Pediculoides ή παράσιτα έντομα της οικογένειας Braconidae. Και πάλι όμως είχαμε έναν εχθρό, και μάλιστα πολύ υπομονετικό: τον χρόνο. Τι θα γινόταν αν ο χρόνος προκαλούσε τις αναπόφευκτες αλλαγές που συμβαίνουν στο είδος μας; Η πιο σοβαρή προειδοποίηση ήρθε τη μέρα που συνειδη- τοποιήσαμε ότι ο χρόνος και η φύση επιδρούσαν στο ξαδέλφι μας το xestobium rufovillosum. Το γεγονός ενέσπειρε μέγα πανικό. Οδεύαμε προς το τέλος του Ταξιδιού, ο καιρός είχε πάρει να γαληνεύει κι εμείς σκοτώναμε την ώρα μας και προ- σμέναμε το θέλημα του Κυρίου. Καταμεσής της νύχτας λοιπόν, εκεί που η Κιβωτός είχε μείνει ακίνητη και τριγύρω επικρα- τούσε σιγή –μια σιγή τόσο σπάνια και βαθιά, ώστε όλα τα κτήνη σώπασαν κι έστησαν αυτί, κάνοντάς την έτσι να βαθύ- νει περισσότερο–, προς μεγάλη μας έκπληξη ακούσαμε τους