Η ιστορία ενός έρωτα

Ν Ι Κ Ο Λ Κ Ρ Α Ο Υ Σ 16 έναν κόσμο απερίγραπτο. Έγραψα τρία βιβλία, πριν κλείσω τα είκοσι ένα – ποιος ξέρει τι απέγιναν. Το πρώτο μιλούσε για το Σλόνιμ, την πόλη όπου ζούσα και που πότε ήταν Πολωνία, πότε Ρωσία. Ζωγράφισα έναν χάρτη του για την προμετωπίδα του βι- βλίου, ονόμασα σπίτια και μαγαζιά – εδώ ο χασάπης Κίπνις, εκεί ο ράφτης Γκροτζένσκι, εδώ έμενε ο Φισλ Σαπίρο που ή πολύ σοφός ήταν ή τελείως βλάκας, κανείς δεν έβγαλε ποτέ συμπέρα- σμα, κι εδώ η πλατεία και το χωράφι που παίζαμε, εδώ πλάταινε το ποτάμι κι εκεί στένευε, εδώ άρχιζε το δάσος, εδώ ήταν το δέντρο όπου κρεμάστηκε ο Μπέιλα Ας, εδώ αυτό, εκεί το άλλο. Και όμως. Όταν έδωσα το βιβλίο στο μόνο άτομο που η γνώμη του μετρούσε στο Σλόνιμ για μένα, ανασήκωσε απλώς τους ώμους της και δήλωσε ότι της άρεσε καλύτερα όταν έβγαζα ιστο- ρίες απ’ το μυαλό μου. Έτσι έγραψα δεύτερο βιβλίο, και τα έβγα- λα όλα απ’ το μυαλό μου. Το γέμισα μ’ ανθρώπους που φύτρω- ναν στους ώμους τους φτερά, με δέντρα που οι ρίζες τους ανέ- βαιναν ως τον ουρανό, μ’ ανθρώπους που ξέχναγαν ακόμα και το όνομά τους και μ’ ανθρώπους που δεν ξέχναγαν τίποτα. Ακόμα και λέξεις έβγαλα απ’ το μυαλό μου. Όταν το τελείωσα, πήγα τρέχοντας στο σπίτι της. Διάβηκα το κατώφλι τρέχοντας, ανέβη- κα τη σκάλα τρέχοντας και το έδωσα στο μόνο άτομο που η γνώ- μη του μετρούσε στο Σλόνιμ για μένα. Έγειρα στον τοίχο και δεν την άφησα απ’ τα μάτια μου, όσο διάβαζε. Έξω νύχτωσε, αλλά εκείνη συνέχισε να διαβάζει. Πέρασαν ώρες. Κάθισα στο πάτω- μα. Εκείνη διάβαζε, διάβαζε. Όταν τελείωσε, ανάβλεψε. Για πολλή ώρα, δεν μίλησε καθόλου. Έπειτα είπε πως ίσως τελικά δεν έπρεπε να τα βγάζω όλα απ’ το μυαλό μου, γιατί έτσι δυσκο- λευόσουν να πιστέψεις και το παραμικρό. Κάποιος άλλος ίσως να τα παρατούσε. Εγώ ξανάρχισα. Αυ- τή τη φορά δεν έγραψα γι’ αληθινά πράγματα, ούτε όμως για