Η ιστορία ενός έρωτα

Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Ε Ν Ο Σ Ε Ρ Ω Τ Α 13 κα στο πεζοδρόμιο, ακίνητος. Ο Μπρούνο είναι στο χώμα, ξανα- είπα με τον νου μου. Κι εσύ βρίσκεσαι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ορίστε τα Μακντόναλντ. Σύνελθε λοιπόν. Περί- μενα, έτσι για να σιγουρευτώ. Το πρόσωπό του ήταν αγνώριστο. Και όμως. Ο τρόπος που περπατούσε ίδιος και απαράλλαχτος. Ενώ με προσπερνούσε, άπλωσα το μπράτσο. Δεν κατάλαβα τι έκανα, ίσως είχα παραισθήσεις. Του άρπαξα το μανίκι. Μπρούνο , είπα. Στάθηκε, και γύρισε. Στην αρχή έδειξε φοβισμένος, και μετά μπερδεμένος. Μπρούνο . Με κοίταξε, δάκρυσαν τα μάτια του. Άρπαξα το άλλο του χέρι – τώρα κρατούσα και το μανίκι και το χέρι του. Μπρούνο ! Άρχισε να τρέμει. Άγγιξε με την παλάμη του με το μάγουλό μου. Στεκόμασταν στο πεζοδρόμιο – κόσμος μάς προσπερνούσε βιαστικά. Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουνίου. Τα μαλλιά του ήταν αραιά και άσπρα. Άφησε να του πέσουν τα φρούτα. Μπρούνο ! Δυο χρόνια μετά, πέθανε η γυναίκα του. Ο Μπρούνο δεν άντεχε να ζήσει άλλο στο σπίτι τους χωρίς αυτήν, όλα του τη θύμιζαν. Όταν άδειασε, λοιπόν, ένα διαμέρισμα πάνω από μέ- να, μετακόμισε. Καθόμαστε συχνά στο τραπέζι της κουζίνας μου. Μπορεί να περάσει ολόκληρο απόγευμα, χωρίς να πούμε λέξη. Αν μιλήσουμε, δεν μιλάμε ποτέ στα γίντις. Οι λέξεις της παιδικής ηλικίας μάς έγιναν ξένες. Αδύνατον να τις πούμε με τον ίδιο τρόπο. Έτσι προτιμήσαμε να μην τις λέμε καθόλου. Η ζωή απαιτούσε καινούργια γλώσσα. Μπρούνο , παλιέ, πιστέ μου φίλε. Δεν σε περιγράφω αρκε- τά. Φτάνει, άραγε, να σε πω απερίγραπτο; Όχι. Καλύτερα να προσπαθήσω και ν’ αποτύχω, παρά να μην προσπαθήσω καν. Το απαλό πούπουλο των λευκών σου μαλλιών τυλίγει ανάλαφρα το κρανίο σου σαν ανεμοδαρμένη πικραλίδα. Πολλές φορές, Μπρούνο , μπαίνω στον πειρασμό να φυσήξω στο κεφάλι σου και