Η ιστορία ενός έρωτα

Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Ε Ν Ο Σ Ε Ρ Ω Τ Α 21 στέψω, έστω και μια στιγμή, ότι κάποιος κοιμάται πλάι μου, μια αιμορροΐδα. Μοναξιά: δεν υπάρχει όργανο να τη χωρέσει ολό- κληρη. Κάθε πρωί, και λίγο ακόμα. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι . Ζούσε σ’ ένα χωριό που δεν υπάρχει πια, σ’ ένα σπίτι που δεν υπάρχει πια, στην άκρη ενός χωραφιού που δεν υπάρχει πια, όπου ανακάλυπτες τα πά- ντα, και όλα ήταν δυνατά. Κάθε μπαστούνι κι ένα σπαθί. Κάθε λιθαράκι κι ένα διαμάντι. Κάθε δέντρο κι ένα κάστρο. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που ζούσε σ’ ένα σπίτι, απέναντι σε μια κοπέλα που δεν υπάρχει πια. Επινοούσαν μύρια παιχνίδια. Εκείνη βασίλισσα, αυτός βασιλιάς. Στο φως του φθινοπώρου τα μαλλιά της έλαμπαν σαν στέμμα. Έκλειναν οι δυο τους τον κόσμο στις μικρές χούφτες τους. Όταν ο ουρα- νός σκοτείνιαζε, χώριζαν με φύλλα στα μαλλιά τους. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε μια κοπέλα· και το γέλιο της ήτανε μια ερώτηση – θα έδινε τη ζωή του να την απαντήσει. Στα δέκα τους χρόνια, της ζήτησε να τον παντρευτεί. Στα έντεκα, τη φίλησε για πρώτη φορά. Στα δεκα- τρία, τσακώθηκαν κι έκαναν τρεις βδομάδες να μιλήσουν. Στα δεκαπέντε τους, του έδειξε το σημάδι στο αριστερό στήθος της. Η αγάπη τους ήταν ένα μυστικό που δεν έλεγαν σε κανέναν. Της υποσχέθηκε ότι δεν θ’ αγαπούσε ποτέ άλλη κοπέλα στη ζωή του. Κι αν πεθάνω ; τον ρώτησε. Ούτε και τότε , της απάντησε. Δεκάξι χρονών, στα γενέθλιά της, της χάρισε ένα εγγλέζικο λεξικό, και μαζί έμαθαν λέξεις. Τι είναι αυτό ; τη ρωτούσε, χαϊδεύοντας με τον δείκτη γύρω γύρω τον αστράγαλό της· κι εκείνη το έψαχνε στο λεξικό. Κι αυτό ; τη ρωτούσε μετά, φιλώντας τον αγκώνα της. Αγκώνας ! Τι λέξη είναι , πάλι , αυτή ; Κι εκείνος τον έγλειφε και την έκανε να γελά. Κι αυτό εδώ ; ρωτούσε ύστερα, και άγγιζε το απαλό