Η ιστορία ενός έρωτα

Ν Ι Κ Ο Λ Κ Ρ Α Ο Υ Σ 20 πάγκρεας το φυλάω για πλήγματα που αφορούν καθετί χαμένο. Είναι πάρα πολλά τα χαμένα, μα την αλήθεια, για ένα τόσο μι- κρό όργανο. Και όμως. Δεν φαντάζεστε πόσο αντέχει. Το μόνο που νιώθω είναι ένας φευγαλέος, σουβλερός πόνος, και μετά τίποτα. Καμιά φορά, οραματίζομαι τη νεκροψία μου. Προσωπι- κή απογοήτευση από τον εαυτό μου: δεξί νεφρό. Απογοήτευση των άλλων από μένα: αριστερό νεφρό. Προσωπικές αποτυχίες: σπλάχνα. Όχι πως το έχω αναγάγει σε επιστήμη βέβαια. Δεν το έφτασα τόσο μακριά. Το παίρνω όπως έρχεται. Απλώς παρατη- ρώ κάποια συμπτώματα. Όταν ο χρόνος τρέχει και το σκοτάδι πέφτει και με ξαφνιάζει, αυτό, για λόγους που αδυνατώ να εξη- γήσω, το αισθάνομαι στους καρπούς των χεριών μου. Κι όταν ξυπνώ με δυσκαμψία στα δάχτυλα, κατά πάσα πιθανότητα ονει- ρεύτηκα τα παιδικά μου χρόνια: το χωράφι όπου παίζαμε, το χωράφι των μεγάλων ανακαλύψεων, όπου όλα ήταν δυνατά. (Τρέχαμε τόσο γρήγορα, που λέγαμε ότι θα φτύσουμε αίμα. Για μένα, αυτός είναι ο ήχος της παιδικής ηλικίας, ανάσα βαριά και παπούτσια που ξύνουν το σκληρό χώμα). Δυσκαμψία στα δάχτυ- λα σημαίνει όνειρο παιδικό που ξαναγύρισε στα στερνά μου. Πρέπει να βάλω τα δάχτυλα κάτω απ’ το ζεστό νερό, να ντουμα- νιάσει το μπάνιο, ενώ έξω γουργουρίζουν περιστέρια. Χθες είδα έναν άντρα να κλοτσάει ένα σκύλο και το ένιωσα πίσω απ’ τα μάτια μου. Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αυτό το σημείο, ένα σημείο μπροστά από τα δάκρυα. Ο πόνος της λησμονιάς: σπον- δυλική στήλη. Ο πόνος της θύμησης: σπονδυλική στήλη. Κάθε φορά που μου έρχεται ξαφνικά στον νου πως οι γονείς μου έχουν πεθάνει, ακόμα και τώρα, ξαφνιάζομαι που υπάρχω εγώ, ενώ δεν υπάρχει πια εκείνο που μ’ έφτιαξε: τα γόνατά μου τσιτώ- νουν, και βλέπω και παθαίνω να τα λυγίσω ξανά. Κάθε όργανο και μια εποχή, κάθε φορά που ξυπνώ και κάνω το λάθος να πι-