Η ιστορία ενός έρωτα

Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Ε Ν Ο Σ Ε Ρ Ω Τ Α 19 δεν είναι μικρό πράγμα. Πότε πότε, όταν σταματούσα, πήγαινα στο σινεμά. Πάντα είναι γεγονός για μένα. Μπορεί ν’ αγοράσω και λίγο ποπκόρν και –αν υπάρχουν άλλοι τριγύρω και με κοι- τούν– το σκορπίζω. Μ’ αρέσει να κάθομαι στην πρώτη σειρά, μ’ αρέσει η οθόνη να γεμίζει όλο το οπτικό μου πεδίο, για να μην υπάρχει τίποτα που θα μ’ αποσπάσει από τη στιγμή. Και θέλω η στιγμή να κρατήσει για πάντα. Δεν ξέρετε πόσο ευτυχισμένος είμαι όταν κοιτώ έτσι προς τα επάνω, και τα βλέπω όλα σε μεγέ- θυνση. Θα έλεγα πιο ζωντανά κι απ’ τη ζωή , αλλά ποτέ δεν κατάλα- βα τι σημαίνει η συγκεκριμένη έκφραση. Τι είναι πιο ζωντανό απ’ τη ζωή; Κάθεσαι στην πρώτη σειρά, κοιτάς το όμορφο προ- σωπάκι μιας κοπέλας δυο ορόφους πιο πάνω, νιώθεις τον παλμό της φωνής της να σου χαϊδεύει τα σκέλια και θυμάσαι τη ζωντά- νια της ζωής. Γι’ αυτό κάθομαι στην πρώτη σειρά. Αν φύγω με πόνο στον σβέρκο και στύση σε άτακτη υποχώρηση, είχα καθίσει καλά. Δεν είμαι πρόστυχος άνθρωπος. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλησε να γίνει ζωντανός σαν τη ζωή. Κάποια σημεία του βιβλίου μου τα έχω αποστηθίσει. Η αποστήθιση δεν είναι λέξη που χρησιμοποιώ ελαφρά τη καρδία. Η καρδιά μου είναι αδύναμη και αναξιόπιστη. Όταν φύγω, θα είναι απ’ την καρδιά μου. Προσπαθώ να την επιβαρύνω όσο λιγότερο γίνεται. Αν κάτι πρόκειται να επηρεάσει την καρδιά μου, το στέλνω σ’ άλλο όργανο. Στα σπλάχνα μου, ας πούμε, ή στους πνεύμονές μου, που μπορεί προς στιγμήν να μαγκώσουν, αλλά ποτέ δεν με πρόδωσαν μέχρι τώρα. Όταν περνώ από κα- θρέφτη και ξεκλέβω μια ματιά, ή περιμένω στη στάση και σταθεί πίσω μου κάποιο πιτσιρίκι και πει Ποιος μυρίζει σκατίλα ; –μικρές καθημερινές ταπεινώσεις– αυτά τα προωθώ κατά κανόνα στο συ- κώτι μου. Άλλες ζημιές τις προσλαμβάνω με άλλα όργανα. Το