Η ιστορία ενός έρωτα

Ν Ι Κ Ο Λ Κ Ρ Α Ο Υ Σ 18 ληλες. Κι επειδή αποδέχτηκα πως αυτό που κάποτε πίστεψα δυνατό ήτανε στην πραγματικότητα αδύνατο, και ήξερα ότι ποτέ κανείς δεν θα διάβαζε λέξη, έγραψα μια φράση: Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα αγόρι . Η φράση έμεινε εκεί, να μ’ ατενίζει απ’ την υπόλοιπη κενή σελίδα, δυο μέρες. Την επόμενη εβδομάδα, πρόσθεσα άλλη μια φράση. Γρήγορα, οι φράσεις γέμισαν ολόκληρη σελίδα. Ένιωθα ευτυχία, σαν να μιλούσα φωναχτά στον εαυτό μου, κάτι που κά- νω καμιά φορά. Μια μέρα είπα στον Μπρούνο : Πόσες σελίδες έγραψα, λες ; Ιδέα δεν έχω , είπε. Γράψε ένα νούμερο , είπα, και πέρνα το πάνω στο τραπέζι να το δω . Ανασήκωσε τους ώμους του κι έβγαλε απ’ την τσέπη του στιλό. Σκέφτηκε για ένα δυο λεπτά, περιεργάστηκε την έκφρασή μου. Μάντεψε στο περίπου , είπα. Έσκυψε στη χαρτοπετσέτα του, γρα- τσούνισε έναν αριθμό και τη γύρισε ανάποδα. Εγώ έγραψα τον πραγματικό αριθμό στη δική μου χαρτοπετσέτα: 301. Σπρώξαμε τις πετσέτες ο ένας στον άλλο. Εγώ πήρα του Μπρούνο . Για λό- γους που δεν μπορώ να εξηγήσω, είχε γράψει 200.000. Ο Μπρούνο έπιασε την πετσέτα μου και τη γύρισε απ’ την άλλη. Και κρέμασε τα μούτρα του. Κατά καιρούς πίστευα πως η τελευταία σελίδα του βιβλίου μου και η τελευταία σελίδα της ζωής μου ήταν ένα και το αυτό πράγμα, κι ότι όταν θα τέλειωνε το βιβλίο μου, θα τέλειωνα κι εγώ, στο σπίτι μου θα φυσούσε δυνατός άνεμος και θα σάρωνε τις σελίδες, κι όταν η ατμόσφαιρα θα ξεκαθάριζε απ’ όλο εκείνο το πετούμενο άσπρο χαρτομάνι, στην κάμαρα θα έπεφτε σιωπή και η καρέκλα μου θα ήταν άδεια. Κάθε πρωί έγραφα λίγο ακόμα. Τριακόσιες μία σελίδες,