Η ιστορία ενός έρωτα

Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Ε Ν Ο Σ Ε Ρ Ω Τ Α 17 φανταστικά. Έγραψα για το μόνο πράγμα που ήξερα. Σωρός οι σελίδες. Ακόμα κι όταν το μόνο άτομο που η γνώμη του μετρού- σε στο Σλόνιμ για μένα έφυγε με καράβι στην Αμερική, εγώ συ- νέχισα να γεμίζω σελίδες με το όνομά της. Μετά τη φυγή της, διαλύθηκαν όλα. Κανένας Εβραίος δεν ήταν ασφαλής. Κυκλοφόρησαν φήμες γι’ απερίγραπτα πράγμα- τα, κι επειδή δεν μπορούσαμε να τα περιγράψουμε, δεν μπορέ- σαμε ούτε να τα πιστέψουμε· ώσπου δεν είχαμε άλλη επιλογή, και ήταν πολύ αργά πια. Εγώ δούλευα στο Μινσκ, έχασα όμως τη δουλειά μου και γύρισα στο Σλόνιμ. Οι Γερμανοί προέλασαν ανατολικά. Πλησίαζαν ολοένα. Το πρωί που ακούσαμε τα τεθω- ρακισμένα τους να πλησιάζουν, η μητέρα μου μ’ έστειλε να κρυ- φτώ στο δάσος. Εγώ θέλησα να πάρω και τον μικρότερο αδερφό μου, ήταν μόλις δεκατριών χρονών, αλλά μου είπε ότι θα τον έπαιρνε μαζί της εκείνη. Γιατί την άκουσα; Μήπως επειδή με βόλευε; Έτρεξα στο δάσος. Ξάπλωσα στο έδαφος, ακίνητος. Μακριά, γάβγιζαν σκυλιά. Πέρασαν ώρες. Και μετά, πυροβολι- σμοί. Πάρα πολλοί πυροβολισμοί. Για κάποιο λόγο, κανείς δεν ξεφώνισε. Ίσως πάλι να μην άκουσα εγώ τα ξεφωνητά. Έπειτα, μόνο σιωπή. Το κορμί μου είχε μουδιάσει. Θυμάμαι πως ένιωσα αίμα στο στόμα μου. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε. Μέρες. Ποτέ δεν γύρισα πίσω. Όταν σηκώθηκα από εκεί, έλειπε από πάνω μου το μόνο κομμάτι του εαυτού μου που θα μπορούσε να βρει ποτέ λόγια για να εκφράσει τη ζωή. Και όμως. Έναν δυο μήνες μετά την καρδιακή μου κρίση, ύστερα από πενήντα επτά ολόκληρα έτη απάρνησης, ξανάρχισα να γράφω. Το έκανα για τον εαυτό μου και μόνο, για κανέναν άλλον, κι εκεί ήταν η διαφορά. Δεν μετρούσε το αν θα έβρισκα λέξεις· κι ακό- μα περισσότερο, ήξερα πως θα ήταν αδύνατον να βρω τις κατάλ-