Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ 15 ρίστηκα εκείνα τα χρόνια με τον συμμαθητή μου Φώτη Κό- ντογλου κι αυτόν έκανα στενή συντροφιά. Είχαμε κοινά τα μάτια για τη ζωή και δυνατή επιθυμία για τα γράμματα. Σ’ αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο θείος από τη μεριά της μητέ- ρας του,ο ιερομόναχος Στέφανος.Επειδή ο Φώτης είχε χάσει από νήπιο τον πατέρα του, ανέλαβε εκείνος ο καλόγερος να του μάθει γράμματα.Από ευγνωμοσύνη για το πρόσωπό του άφησε το Αποστολέλης και πήρε το μητρικό επίθετο. Έγινε δηλαδή Κόντογλου. Η μητέρα του ήταν λεπτή και μικροκαμωμένη.Αλλά ευαί­ σθητη και με καλή γνώση του Ερωτόκριτου , της Ερωφίλης και του Μπερτόλδου . Το ίδιο ευσεβής και ευαίσθητη ήταν και η αδερφή του η Τασίτσα. Χλωμή και με γλυκά μαύρα μάτια, έστεκε πάντα προσηλωμένη σε κάθε κουβέντα που έκανα με τον αδερφό της. Επειδή κάτεχε καλύτερα την περιοχή, ο Φώτης ανέλαβε να με περπατήσει σε μέρη όμορφα. Έτσι έμαθα τις στάνες των βοσκών στους γύρω λόφους και ποια είναι τα καλύτε- ρα νερά για να ρίχνει κανείς το παραγάδι.Δεν αφήσαμε ξω- κλήσι ή προσκύνημα στα δάση που να μην επισκεφτούμε. Προπάντων ψάχναμε να βρούμε τις εικόνες ενός λαμπρού αγιογράφου της περιοχής, του γέρο Αγραφιώτη του Αϊβα- λιώτη. Ήταν παιδί ζωηρό ο Φώτης. Ζωηρό,με την έννοια ότι από μέσα του ανάβλυζε ορμητικό το ποτάμι της ζωής. Οι οφθαλμοί του έλαμπαν κάθε φορά που αφουγκραζόταν κά- ποιο καινούργιο άκουσμα από χείλη γεροντικά. Είτε αυτό ήταν παλιά διήγηση για κουρσάρους είτε άγνωστο τραγού-