Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ 13 τροχασμό των ζώων στα καλντερίμια, τα χουγιαχτά απ’ τους βαρκάρηδες, αλλά και τη φωνή του μουεζίνη στον μιναρέ. Ανάκατες είναι μες στο κεφάλι μου οι κουβέντες, ελληνικές και των Τούρκων. Με τους Τούρκους ζούσαμε καλά, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια όταν γεννήθηκα εγώ. Στην παρέα την παιδική ήμα- σταν μοιρασμένοι μισοί μισοί. Απ’ όλα τα παιχνίδια το πιο αγαπημένο είχαμε να παίζουμε το κρυφτό. Τότε έμπαιναν και τα κορίτσια στο παιχνίδι και εμείς προτιμούσαμε να κρυ- φτούμε μαζί τους. Η οικογένεια η δική μου είχε ακόμα πιο στενή επαφή με Τούρκους.Ο πατέρας,που για πολύ καιρό έμενε στην Ανατο- λία, έκανε κουμπάρο έναν Τούρκο, τον Ισμαήλ. Με το που έδεσε το κορμί μου και έγινα αντράκι,συνήθιζαν να με παίρ- νουν μαζί τους στα κυνήγια που κάνανε. Εγώ από πείσμα χριστιανικό τον έβαλα μια μέρα να σκοτώσει δεκαοχτούρα, που είναι αμάρτημα για τους Τούρκους. Αλλά κι αυτός μ’ έκανε κάτι.Μια φορά μ’ ανέβασε στον μιναρέ και είδαμε από κάτω το χωριό του.Κατεβαίνοντας μου λέει: – Ε, Ιστρατή –μιλούσε λίγο τα ελληνικά, κι αυτά παρα- φθαρμένα– τρεις φορές γυρίσει μιναρέ, ντυθείς Τούρκος. Τον πήγα λιθοβολώντας ως εκεί που δούλευε ο πατέρας μου.Λέγω: – Ο Ισμαήλ μ’ ανέβασε στον μιναρέ και μ’ έκανε Τούρκο. Μ’ αποκρίνεται τότε ο πατέρας: – Αχ,βρε αχμάκη.Δεν γίνεσαι έτσι Τούρκος.Και ο Ισμαήλ παραδίπλα ήταν σκασμένος στα γέλια.