Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ 11 Για το νησί αυτό αξίζει να μαθευτεί η ιστορία του. Η πα- λαιότερη ονομασία για τα Μοσχονήσια είναι Εκατόνησα. Έτσι τα αναφέρει και ο Στράβων.Κάνει όμως λάθος λέγοντας ότι πήραν τ’ όνομά τους από τον Έκατο Απόλλωνα ή πως εί- ναι τα νησιά της Εκάτης, δηλαδή του φεγγαριού. Σωστός εί- ναι ο Ηρόδοτος που αναφέρει: Εκατόν Νήσοισι . Δεν είναι ακριβώς εκατό, είναι όμως τόσο πολλά που κα- ταντούν αμέτρητα. Το μεγαλύτερο απ’ όλα, κατάφυτο, κλεί- νει το λιμάνι τ’ Αϊβαλιού ολούθε. Αφήνει μονάχα δυο στενά περάσματα, κάνοντάς το να μοιάζει με λιμνοθάλασσα. Τον χειμώνα συμμαζεύεται σκεπασμένο από λιόφυλλα και πεύ- κα που κατεβαίνουν ως τη θάλασσα. Μα την άνοιξη στέλνει τις μυρουδιές απ’ άγρια τριαντάφυλλα,αγιοκλήματα και ρεί- κια ως δυο μίλια μακριά,στους ναύτες που ταξιδεύουν. Με τον αδερφό μου είχα χρόνια διαμάχη αν το δικό μας το νησί ήταν η παλιά Ποροσελήνη ή η νήσος των Νασιωτών. Το μόνο σίγουρο είναι πως προστάτης θεός του ήταν ο Απόλλω- νας. Αυτό τον θεό λάτρευαν οι αρχαίοι Τρώες. Ενώ οι Αχαιοί είχαν την Αθηνά. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκείνα τα χώματα ήταν αρχαίοι άνθρωποι της Ανατολής, ψυχές απλές σαν μωρά. Οι νέοι ήταν λεβέντες και οι γέροι με στριφτά γένια σαν τον Αϊ- Νικόλα. Και όλοι φορούσανε βράκα. Άνθρωποι, πανιά, βάρ- κες μοσχοβόλαγαν θάλασσα. Γαλήνια χρόνια. Ζούσαν όλοι παραδεισένια μες στη γλυκιά αγκαλιά της φύσης. Λες και οι παππούδες τους δεν φάγανε απ’ το καταραμένο δέντρο. Με το τίποτα ζούσανε και τίποτα δεν τους έλειπε.