Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

24 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ έπεφτα στα χέρια των Τούρκων. Αν σώθηκα, ήταν γιατί με γλίτωσε ο βοηθός μου. Με παρακάλια και με τριψίματα με σήκωσε. Στην επόμενη στάση έπεσα πάλι αναίσθητος. Ετού- τη τη φορά ήρθε και με έσωσε ο υπολοχαγός του δικού μας λόχου. Μετά έπεσα και κοιμήθηκα δύο ώρες, έτσι μπόρεσα και συνήλθα.Κινώντας να φύγω,άκουσα από τον μιναρέ τον Τούρκο να ευχαριστεί τον θεό τους. Είμαι ο τελευταίος που έφυγε από την Προύσα. Τους πρώτους χρόνους της ζωής μου τους θυμάμαι πά- ντοτε με βαριά νοσταλγία. Και κάθε φορά νιώθω τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου. Ήταν ωραίες οι μέρες εκείνες. Ακόμα πιο όμορφες ήταν οι νύχτες. Έλληνες και Τούρκοι, όλοι αντάμα.Μέχρι που ήρθε ο πόλεμος… Θα μου δώσεις τώρα λίγο νεράκι να ξεδιψάσω; Γιατί ο σεβ- ντάς,όσο και να τον μαρτυράς,δεν σβήνει. Τι γνώμη έχεις κι εσύ, τι λες; Δεν συμφωνείς μαζί μου;…