Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΟΥΚΑΣ 23 στην Προύσα,δεν ήρθα ποτέ στην ανάγκη να υψώσω το όπλο σε κανέναν Τούρκο.Άλλοι το έκαναν.Κάποιοι μάλιστα και με μεγάλη ευχαρίστηση. Έλεγαν πως έτσι ξεπληρώνονται χρέη αίματος από αιώνες. Αυτό έλεγαν. Στη φρουρά τη δική μας πολλές φορές κατέφευγαν Γιουρούκηδες και άλλοι Τούρκοι χωρικοί, ζητώντας τροφή για τους ίδιους και τα ζωντανά τους. Περιθάλψαμε και πολλούς ασθενείς γέροντες. Τα Σάβ- βατα και όταν δεν καταγινόμασταν με επιχειρήσεις, είχε γί- νει συνήθειο να έρχονται και να κάνουν το μπαρμπέρικό τους στον δικό μας κουρέα. Οι μέρες περνούσαν,αλλά τα νέα από το μέσα μέτωπο δεν ήταν ικανοποιητικά. Ακούγαμε για την πορεία στην Αλμυρή Έρημο, για τον Σαγγάριο και τι φρικτά έγιναν εκεί.Δεν ξέρα- με τι να υποθέσουμε για τη συνέχεια. Κάποιο πρωί ακούστηκε η κραυγή: – Έσπασε το μέτωπο! Ακολούθησαν σκηνές πανικού. Επικράτησε απειθαρχία και η τακτική τού ο σώζων εαυτόν. Κάποιοι από τους αξιω- ματικούς φόρτωσαν τα υπάρχοντά τους στα υποζύγια και τράβηξαν κατά τη θάλασσα. Πολλοί οπλίτες δίσταζαν ανά- μεσα στο φευγιό ή να μείνουν και να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Το δικό μου το καθήκον ήταν τα προωθημένα φυλάκια του 16ου Συντάγματος. Ήμουν κατάκοπος κάνοντας τα φυ- λάκια. Κατέβαζα και ανέβαζα περίπολο από το χωριό, όπου υπήρχε ξυλεία για την κατασκευή. Δοκίμασα στο τέλος να φύγω κι εγώ, μα έπεσα αναίσθητος από την κούραση. Θα