Ιστορία ενός οδοιπόρου: Στρατής Δούκας

20 ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ – Ε, τότε να μην ξαναπατήσεις εδώ! της αποκρίθηκα. Η κοπέλα όμως συνέχισε να έρχεται. Μια μέρα ο Κόντο- γλου, που στο μεταξύ δεν είχε πάψει να την πλευρίζει, μου λέει: – Ξέρεις κάτι,η Φιλομήλα αγαπάει εμένα. Χωρίς να ταραχτώ, του απαντάω: –Πήγαινε τότε και κατοίκησε μαζί της.Εγώ θα φύγω. Και πράγματι έφυγα.Ηφιλία για μένα μετρούσε περισσό- τερο απ’ όλα τ’ άλλα.Πιο πολύ κι από τον έρωτα ακόμα. Έτσι είμαι φτιαγμένος. Τέτοια ακεραιότητα μου έδωσαν εμένα οι πρόγονοί μου. Αλλά και παλιότερα είχε γίνει μια παρεξήγηση ανάμεσα σ’ εμένα και στον Φώτη. Ήταν στην τελευταία τάξη του γυ- μνασίου όταν ο καθηγητής μας,ο εξαίρετος πλατωνιστής κύ- ριος Ολύμπιος, εκθείασε τη δική μου εργασία πάνω στην «Απολογία» του Σωκράτη. Ο Φώτης είχε κάνει μια εντυπω- σιακή περιγραφή του δικαστηρίου, ενώ εγώ ασχολήθηκα με την ανάλυση της «Απολογίας». Ήρθε τότε ο Φώτης και στενο- χωρήθηκε πολύ. Ένιωσα ενοχή και, αντί ο έπαινος να με ευ- χαριστήσει,με καταπίκρανε. Όταν κηρύχτηκε ο Πρώτος Μεγάλος Πόλεμος,μου ’ρθε η επιθυμία και έφυγα για το Άγιο Όρος. Ήθελα να δω τις αγιο- γραφίες στα μοναστήρια. Αλλά σ’ αυτό το ταξίδι μ’ έσπρωξε και η ρούσικη λογοτεχνία. Από το μικρό λιμάνι της Δάφνης ανέβηκα στις Καρυές και προσκύνησα στο Πρωτάτο. Ήταν η φύση σε γλυκό φθινόπω- ρο και δεν χόρταινα τις μυρωδιές και τα χρώματα.Για να πάω