Ίντριγκα στο Ιόνιο

12 T Ζ Ι Μ Μ Υ Κ Ο Ρ Ι Ν Η Σ «Θα πρέπει να εκμεταλλευτείς τη φιλία σας στο έπα- κρο» επέμεινε ο Τζαμάλ. «Δεν μπορούμε να χάσουμε κι αυτό το φορτίο – ειδικά αυτό το φορτίο!» «Είναι δυνατόν να επιτεθούν σε πλοίο στη μέση της θάλασσας;» απόρησε ο άλλος. «Και μάλιστα σε περιοχή εκτός δικαιοδοσίας τους;» «Οι ίδιοι όχι, αλλά θα βάλουν άλλους» του θύμισε ο Τζαμάλ. «Και δεν θα είναι η πρώτη φορά». «Εντάξει, εντάξει» τον έκοψε ο Μπουχάρεφ, με ύφος ανθρώπου που δεν ήθελε να θυμάται τέτοια γεγονότα. «Άσε να μιλήσω με τον Κλέαρχο». Ο Τζαμάλ έδειξε έντονη συγκίνηση. Ακόμα και η φωνή του ήταν σπασμένη όταν ξαναμίλησε. «Ντμίτρι, μην το ξεχάσεις! Αν ο Πρόεδρος δεν έχει το φορτίο σύντομα…» «Ξέρω, ξέρω!» τον έκοψε ο Μπουχάρεφ με μεγάλο εκνευρισμό. «Κλείσε και θα σε πάρω εγώ». Ο Τζαμάλ άφησε το κόκκινο τηλέφωνο πάνω στη συσκευή του και στάθηκε με το χέρι στο ακουστικό και το βλέμμα καρφωμένο στο κενό, προσπαθώντας να ξεπεράσει τη συ- γκίνηση που του είχε προκαλέσει η τηλεφωνική συνομιλία. Ο κίνδυνος για τον Πρόεδρο και το καθεστώς της Δαμασκού ήταν κάτι περισσότερο από ορατός. Οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι ήσαν αποφασισμένοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά να ισοπεδώσουν τη μοναδική χώρα της περιοχής που είχε το θάρρος να λέει όχι στα σχέδια της Γουόσινγκτον και να παραμένει προσδεδεμένη στο άρμα της Ρωσίας. Κάννες, 20 Αυγούστου… Ο ξερακιανός τριαντάρης με την ουλή στο μέτωπο είδε τον