Ίντριγκα στο Ιόνιο

10 T Ζ Ι Μ Μ Υ Κ Ο Ρ Ι Ν Η Σ νό του με τη γαλλίδα φιλενάδα του και τους γονείς της, και δύο καμαρότοι σκοτώνονταν να προλάβουν τις επιθυμίες τους στο αποκλειστικό κατάστρωμα-μπαλκόνι της πολυτελέστατης καμπίνας του, που είχε την ευρυχωρία διαμερίσματος και ήταν επιπλωμένη όπως λίγα στεριανά διαμερίσματα στον κόσμο. Σε μια στιγμή, ο ξερακιανός τριαντάρης ανασκίρτησε. Είχε δει τον Μπαρίς Γκουρίν, τον καπετάνιο του Volga, με πλήρη στολή και χρυσές επωμίδες, να ανεβαίνει τη σκάλα κρατώντας ένα κινητό τηλέφωνο. Στη θέα του, ο Μπουχά- ρεφ αντέδρασε με φανερή δυσαρέσκεια, αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον Γκουρίν, που πλησίασε διακριτικά, έσκυψε και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Ο Μπουχάρεφ σκυθρώπιασε και άρπαξε το ακουστικό από το χέρι του. Ζήτησε συγγνώμη από τη φιλενάδα του και τους δικούς της και σηκώθηκε, για να απομακρυνθεί στο πιο ακριανό σημείο του καταστρώματος. Ο Γκουρίν χαμογέλασε απολογητικά στην κοπέλα και στους δικούς της και κατέβηκε τη σκάλα. Ο ξερακιανός τριαντάρης, προσπαθώντας να μην προ- δοθεί στους άλλους, έστησε αυτί. Η φωνή του Μπουχάρεφ ίσα που έφτανε μέχρι την προκυμαία, αλλά ο ξερακιανός, έχοντας πείρα στο άκουσμα ανθρώπινων φωνών, λόγω επαγγέλματος, ακόμα και κάτω από πολύ δύσκολες συν- θήκες, κατάφερε να ξεχωρίσει τα λόγια του. «Τζαμάλ… Τι μπορώ να κάνω για σένα;» Ο ξερακιανός τριαντάρης ανασκίρτησε. Δεν έπρεπε να χάσει αυτή τη συνομιλία με τίποτα! Από την άλλη μεριά, όμως, δεν έπρεπε να προδοθεί. Τις τελευταίες μέρες είχε αντιληφθεί τον καπετάνιο να τον κοιτάζει περίεργα κάθε φορά που τον έβλεπε να μπαίνει στην καμπίνα με τα μέσα επικοινωνίας.