Ίντριγκα στο Ιόνιο

17 Ι Ν Τ Ρ Ι Γ Κ Α Σ Τ Ο Ι Ο Ν Ι Ο τον συνήθως σκληροτράχηλο και αθυρόστομο Κλέαρχο με ανοιχτό το στόμα. «Να σαλτάρουν στο πλοίο μου;» τον άκουσε να προ- φέρει δύσπιστα. «Για να αρπάξουν τρεις κάσες με ανταλ- λακτικά κομπιούτερ; Ασφαλώς δεν θα μιλάς σοβαρά, έτσι; Γιατί να κάνει πειρατεία κάποιος για μια μικρή παρτίδα εξαρτημάτων κομπιούτερ που μπορεί να τα βρει στην αγο- ρά ένα φράγκο η κλοτσιά;» Ο Μπουχάρεφ βρέθηκε σε αμηχανία. «Δεν πρόκειται για συνηθισμένα εξαρτήματα, Φάνη» ομολόγησε με δυσκολία. Για μία ακόμα φορά το τηλέφωνο βουβάθηκε. Ο Μπου- χάρεφ κατάλαβε ότι το μυαλό του Κλεάρχου είχε αρχίσει να παίρνει τις σωστές στροφές. Και το επιβεβαίωσε με τον τρόπο που πρόφερε τις επόμενες κουβέντες του. «Νόμιζα ότι ήσουν φίλος, ότι μπορούσα να σου έχω εμπιστοσύνη, βρε Ντμίτρι». «Και μπορείς, Φάνη! Είμαι πραγματικός φίλος! Γι’ αυ- τό και σε πήρα στο τηλέφωνο. Απλώς δεν ήθελα να σε κάνω να χάσεις τον ύπνο σου. Άκουσέ με, το ζήτημα είναι σοβαρό. Αυτές οι κάσες πρέπει να απομακρυνθούν από το πλοίο σου πριν φτάσει στον Πειραιά». «Να πεταχτούν στη θάλασσα δηλαδή; Αυτό εννοείς;» έκανε ο Κλέαρχος, πάλι δύσπιστα. «Όχι ακριβώς!» βιάστηκε να απαντήσει ο Μπουχάρεφ. «Πες μου, έχεις εμπιστοσύνη στον καπετάνιο σου; Για να κρατήσει ένα μυστικό, εννοώ». «Ο Βαρδής είναι σαν οικογένεια. Τον έχω κοντά μου είκοσι ολόκληρα χρόνια». «Πολύ ωραία!» έκανε ο Μπουχάρεφ φανερά ανακου- φισμένος. «Αν του έχεις εμπιστοσύνη, τότε η δουλειά μπο- ρεί να γίνει!»