Ίντριγκα στο Ιόνιο

15 Ι Ν Τ Ρ Ι Γ Κ Α Σ Τ Ο Ι Ο Ν Ι Ο χάρεφ νόμισε ότι είχε πάρει λάθος νούμερο. «Μπορώ να μιλήσω στον κύριο Κλέαρχο, παρακαλώ;» είπε με προσοχή. «Ο ίδιος. Ποιος μιλάει;» «Φάνη! Η γραμμή είναι πολύ κακή. Εδώ Ντμίτρι!» Με τη φαντασία του είδε τον μεγαλοεφοπλιστή Φάνη Κλέαρχο στο πολυτελές γραφείο του, που το είχε επισκε- φτεί πολλές φορές, να στέκεται μπροστά στην τεράστια τζαμαρία, που έβλεπε στο λιμάνι του Πειραιά, και να κα- πνίζει το πούρο του, σίγουρος για το μέλλον της αυτοκρα- τορίας του. «Ντμίτρι… κωλόφαρδε! Έμαθα πως είσαι στις Κάννες πάλι και ότι κάνεις μάτι στις ξεβράκωτες που κολυμπάνε στην Κρουαζέτ!» «Δεν είναι αλήθεια αυτό, Φάνη!» απάντησε ο Μπουχά- ρεφ, προσπαθώντας να δώσει λίγη ζωή στον πένθιμο τόνο της φωνής του. «Περνάω τόσες ώρες στο τηλέφωνο, που τα αυτιά μου έχουν βγάλει φουσκάλες, όπως τα αυτιά των παλαιστών». «Εγώ νόμιζα ότι τις φουσκάλες τις είχε βγάλει το που- λί σου!» τον πείραξε ο συνομιλητής του. «Έμαθα ότι πηδάς φίνο πράγμα αυτές τις μέρες!» Ο Μπουχάρεφ γέλασε σύντομα και έριξε μια σύντομη ματιά στη Ζανίν, την τελευταία από τις κοσμικές που είχαν κλέψει την καρδιά του και που τον παρακολουθούσε από το τραπέζι ανήσυχα. Για να μη χάσει τον ειρμό του, της έστρεψε την πλάτη. «Είναι πραγματικά πολύ όμορφη» είπε στο τηλέφωνο. «Το κακό είναι ότι δεν πάει πουθενά χωρίς τους γονείς της… Μπορείς να το πιστέψεις; Έχουμε κηδεμόνα!» Ο Μπουχάρεφ βάλθηκε να κόβει βόλτες πάνω κάτω στο κα- τάστρωμα. «Φάνη, άκουσέ με. Έχω ένα πρόβλημα».