Η ζωή μου: Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αφηγείται

Η Ζ Ω Η Μ Ο Υ : Ο Α Λ Μ Π Ε Ρ Τ Α Ϊ Ν Σ Τ Α Ϊ Ν Α Φ Η Γ Ε Ι Τ Α Ι 15 υπάρχει επίσης ένα μικρό στούντιο και ένα υπνοδωμάτιο για τις επισκέψεις της Μάργκοτ, της προγονής του Άλ­ μπερτ. Και άλλο ένα που ανήκε στη Μάγια, την αδελφή του, που πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια. «Με ποιον μιλούσατε;» ρωτάει η φράου Ντούκας. «Με μια νεαρή δεσποινίδα ονόματι Μίμι Μπόφορτ.Μου αρέσει η φωνή της. Από την παλιά καλή Βοστόνη. Την πατρίδα του φασολιού και του βακαλάου, εκεί όπου οι Λόουελ μιλούν μόνο με τους Κάμποτ και πιθανότατα τους Μπόφορτ. Οικογένειες που μιλούν μόνο με τον Θεό. Τι λες, μπορείς να βρεις ποια είναι;» «Σας τηλεφωνεί κατά λάθος και θέλετε να βρωποια είναι;» «Ναι. Όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος δεν δοκίμασε ποτέ τίποτε καινούργιο». «Θα πείραζε να σας πω ότι δεν πρέπει να χάνετε τον χρόνο σας;» «Χέλεν. Kreativität ist das Resultat Verschwendeter Zeit. Δημιουργικότητα είναι αυτό που απομένει από τον χαμένο χρόνο. Βρες ποια είναι αυτή ηΜίμι Μπόφορτ. Ψάξε το όνομα στους τηλεφωνικούς καταλόγους του Γκρίνουιτς στο Κονέκτικατ. Και φέρε μου, σε παρακαλώ, μια κούπα ζεστή σοκολάτα». Ο Άλμπερτ φοράει γδαρμένες δερμάτινες παντόφλες, χωρίς κάλτσες. Το ξεφτισμένο πουκάμισό του, ανοιχτό στον λαιμό, αποκαλύπτει μια τριμμένη γαλάζια φανέλα. Η φράου Ντούκας τού στρώνει μια κουβέρτα γύρω από τα πόδια. «Δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου τόσο πολλές κάρτες γενεθλίων» λέει με θαυμασμό.