Η ζωή μου: Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αφηγείται

Η Ζ Ω Η Μ Ο Υ : Ο Α Λ Μ Π Ε Ρ Τ Α Ϊ Ν Σ Τ Α Ϊ Ν Α Φ Η Γ Ε Ι Τ Α Ι 11 «Από το κατάλυμά σας, λέτε. Πού είναι το κανονικό σας σπίτι;» «Στο Γκρίνουιτς της κομητείας Φέρφιλντ, στο Κονέκτι­ κατ». «Ωραίο μέρος. Θα μου τηλεφωνήσετε ξανά;» «Αν είστε πράγματι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, θα σας τηλε­ φωνήσω. Σίγουρα». Ο Άλμπερτ παίζει με το πλούσιο άσπρο μουστάκι του. «Βρείτε με στον κατάλογο». Το δεξί του πόδι τρέμει και τραντάζεται. Η φτέρνα του ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Οι μύες της γάμπας του σφίγ­ γονται. Ο Άλμπερτ δεν έχει επίγνωση ότι κάνει τις απότο­ μες αυτές κινήσεις. Ρουφώντας την πίπα του, που είναι γεμάτη με καπνό Revelation, ένα χαρμάνι φτιαγμένο από τη Philip Morris και τη House of Windsor, κοιτάζει τις κάρτες γενεθλίων και τα τηλεγραφήματα που σχηματίζουν στοίβες πάνω στο γραφείο και στα τραπέζια, ακόμα και πάνω στο ξύλινο μου­ σικό του αναλόγιο. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα ποιος τα έστειλε. Υπάρχουν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από αν­ θρώπους που όντως γνωρίζει: από τον Τζαβαχαρλάλ Νε­ χρού, από τον Τόμας Μαν, τον Μπέρτραντ Ράσελ και τον Λάινους Πόλινγκ. Αλλάζει νευρικά θέση στην καρέκλα του, ενοχλημένος από τον πόνο στο συκώτι του. Ανοίγει τους New York Times και διαπιστώνει ότι το κύριο άρθρο παραθέτει την άποψη του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ότι