Η ζωή μου: Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αφηγείται

R . J . G A D N E Y 10 «Δεν ξέρω...» «Δεν ξέρετε τον αριθμό του τηλεφώνου σας; Είστε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Πώς γίνεται ο πιο διάσημος επιστήμο­ νας του κόσμου να μην ξέρει τον αριθμό του ίδιου του του τηλεφώνου;» «Ποτέ μην απομνημονεύεις κάτι που μπορείς να βρεις γραμμένο» λέει ο Άλμπερτ. «Ή, ακόμα καλύτερα, που μπορείς να βάλεις κάποιον άλλον να σου το βρει». Σπίθες από τον καπνό της πίπας του τινάζονται πάνω σε μια επιστολή από τον γερμανό φυσικό Μαξ Μπορν. Ο Άλμπερτ τις σβήνει χτυπώντας τες με την παλάμη του. «Εντάξει, κύριε» λέει το κορίτσι. «Ζητώ συγγνώμη που σας ενόχλησα». «Δεν με ενοχλήσατε στο ελάχιστο. Πόσων χρονών είστε;» «Δεκαεπτά». «Σήμερα εγώ γίνομαι εβδομήντα πέντε». «Αλήθεια; Εβδομήντα πέντε – αυτό είναι σπουδαίο. Χρόνια πολλά». «Σας ευχαριστώ. Μου κάνετε ένα θαυμάσιο δώρο γενε­ θλίων». «Εγώ;» «Θέσατε ένα ενδιαφέρον φιλοσοφικό πρόβλημα. Κα­ λέσατε έναν λάθος αριθμό. Λάθος αριθμό για εσάς. Τον σωστό αριθμό για εμένα. Πρόκειται για μια εξαιρετικά εν­ διαφέρουσα σπαζοκεφαλιά. Πώς σας λένε;» «Μίμι Μπόφορτ...» «Από πού τηλεφωνείτε;» «Από το κατάλυμά μου, έξω από το Πρίνστον».