Η ζωή μου: Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αφηγείται

Η Ζ Ω Η Μ Ο Υ : Ο Α Λ Μ Π Ε Ρ Τ Α Ϊ Ν Σ Τ Α Ϊ Ν Α Φ Η Γ Ε Ι Τ Α Ι 17 Άλλοι 75.000 υπέστησαν θανάσιμους τραυματισμούς από εγκαύματα και ακτινοβολία γάμα. Στο Περλ Χάρ­ μπορ – πόσοι πέθαναν; Μου λένε 2.500. Ο βρετανός ποιητής Τζον Νταν γράφει: «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Αν­ θρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα». Ο δυ­ τικός κόσμος είναι ικανοποιημένος, ικανοποιημένος. Εγώ, όχι. Τα θαυμάσια πράγματα που μαθαίνετε στο σχολείο είναι έργο πολλών γενεών, έργο που παράχθη­ κε με ενθουσιώδη προσπάθεια και απεριόριστο μόχθο σε κάθε χώρα του κόσμου. Όλα αυτά εναποτίθενται στα χέρια σας ως κληρονομιά σας έτσι ώστε να τα λάβετε, να τα τιμήσετε, να προσθέσετε σε αυτά, και μια μέρα να τα παραδώσετε με πίστη στα παιδιά σας. Έτσι επι­ τυγχάνουμε εμείς οι θνητοί την αθανασία, στα αέναα πράγματα που δημιουργούμε από κοινού. Η φράου Ντούκας επιστρέφει με τη ζεστή σοκολάτα. Ο Άλμπερτ βάζει κι άλλον καπνό στην πίπα του, κάνοντάς της νόημα με το χέρι του να καθίσει: «Ένα γράμμα, παρα­ καλώ, Χέλεν…στονΜπέρτραντ Ράσελ». Υπαγορεύει: «Συμ­ φωνώ με τη θέση σας ότι η προοπτική για την ανθρώπινη φυλή είναι ζοφερή πέρα από κάθε προηγούμενο. Η ανθρω­ πότητα είναι αντιμέτωπη με ένα σαφέστατο δίλημμα: Ή θα αφανιστούμε όλοι, ή θα πρέπει να αποκτήσουμε έναν ελάχιστο βαθμό κοινής λογικής». Το εκκρεμές χτυπάει το τέταρτο της ώρας. «Ιδού, λοι