Η ζωή είναι δύσκολη

ΑΝΑΠΗΡΙΑ 29 Πίτσμπουργκ. Είχα αρχίσει πια να συνηθίζω σε αυτά που αποκα­ λούσα «τα συμπτώματά μου» – κατάφερνα να κοιμάμαι παρ’ όλη τη δυσφορία. Ζούσα λίγο πολύ τη ζωή μου, με υπόκρουση το μό­ νιμο βουητό του πόνου μου. Ο ουρολόγος μου είπε να συνεχίσω νακάνωό,τι έκανα. «Δεν ξέρωπώς ναεξηγήσωτην αίσθηση» είπε. «Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο αίτιο. Δυστυχώς, δεν είναι σπάνιοφαινόμενο αυτό. Προσπάθησε όσο μπορείς να το αγνοήσεις». Μου συνταγογράφησε μια χαμηλή δόση Neurontin, ενός αντισπασμωδικού παυσίπονου που σκοπό είχε να με διευκο­ λύνει στον ύπνο και μ’ έστειλε στην ευχή του Θεού. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν το φάρμακο ήταν πλασέμπο. Πίστευα ότι με βοηθούσε, αλλά λίγα χρόνια αργότερα σταμάτησα να το παίρνω και δεν παρατήρησα καμία διαφορά. Και για δεκατρία χρόνια περίπου, αυτό ήταν όλο. Ούτε διάγνω­ ση ούτε θεραπεία. Προσπαθούσα να αγνοώτον πόνο και αφοσιώ­ θηκα στη δουλειά, υπομένοντας με αγωνία εξάρσεις που ενίοτε κατέστρεφαν την καθημερινότητακαι τονύπνομου. Εν τωμεταξύ, η υπόλοιπη οικογένειά μου ανέβαινε τον δικό της γολγοθά. Το 2008, η μητέρα της συζύγου μου διαγνώστηκε με καρκίνο των ωοθηκών τρίτου σταδίου. Η πεθερά μου είναι η συγγραφέας και κριτικόςΣούζανΓκούμπαρπουσυνέγραψεαπόκοινούμε τηΣάντρα Γκίλμπερτ το βιβλίο Η τρελή στη σοφίτα , ένα κλασικό έργο του φε­ μινισμούπουαναρωτιόταν «ανηπέναείναι έναμεταφορικόπέος». 1 Σαν γυναίκα ανεμοστρόβιλος που ήταν, μεταβόλισε την ασθένειά της μέσα από τη συγγραφή, περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη φρικτή χειρουργική επέμβαση «ογκομείωσης» γιανααφαιρεθούν οι πλέον ορατοί όγκοι, την επακόλουθηχημειο­ θεραπεία, την οδυνηρή εισαγωγή σωλήνων παροχέτευσης που δεν κατάφεραν να ανακουφίσουν τημετεγχειρητική λοίμωξη, και τελικά την ειλεοστομίατης. Τα Απομνημονεύματαμιας ογκομειωμένης γυναίκας που εξέδωσε περιέχουν ατάκες από συγγραφείς και καλ