Η ζωή είναι δύσκολη

27 1 ΑΝΑΠΗΡΙΑ Δεν ξεχνάς ποτέ την πρώτη φορά που ένας γιατρός σηκώνει τα χέρια ψηλά με την περίπτωσή σου: όταν σου πει ότι δεν ξέρει τι να κάνει –δενυπάρχουνάλλατεστήθεραπείες γιαναδοκιμάσεις–και πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Μου συνέβη σε ηλικία εί­ κοσι επτάετώνμε τον χρόνιοπόνο, αλλάθασυμβεί και σεπολλούς άλλους κάποιαστιγμή της ζωής τους, με συμπτώματαπουμπορεί να εξελιχτούν σε αναπηρίες ή και να τους σκοτώσουν. Η τρωτότη­ τα του σώματός μας είναι μέρος της ανθρώπινης κατάστασης. Δεν θυμάμαι ποια ταινία είχαμε πάει να δούμε, αλλά ξέρω ότι βρισκόμασταν στο παλιό σινεμά The Oaks σε ένα προάστιο του Πίτσμπουργκ, όταν ένας πόνος με σούβλισε σταπλευρά κι ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να ουρήσω. Αισθάνθηκα καλύτερα αφού επισκέφτηκα τρέχοντας την τουαλέτα, εξακολουθούσα όμως να νιώθω ένα σφίξιμο στη βουβωνική χώρα. Καθώς περνούσαν οι ώρες,οπόνοςμετατράπηκεσεανάγκηναουρήσωξανά,ξυπνώντας με στη μία ή στις δύο το πρωί. Πήγα ξανά στο μπάνιο – σαν να έβλεπα όμως κάποιον εφιάλτη, η ούρηση δεν με ανακούφιζε. Το σφίξιμο επέμενε, δεν δεχόταν πια εντολές από το σώμα μου. Πέ­ ρασατηνύχταάγρυπνος, καταγήςστοδάπεδο τουμπάνιου, ουρώ