Η ζωή είναι δύσκολη

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ 32 της ζωής. Όπως λένε οι φιλόσοφοι, τοαν θα χειροτερέψει η νόσος τη ζωή μας «εξαρτάται». Σε γενικές γραμμές, το πόσο άνετα ζεις όταν το σώμα σου δυσλειτουργεί εξαρτάται από τα συμπτώματα, τα οποία με τη σειρά τους εξαρτώνται από την τύχη και το κοινω­ νικό επίπεδο. Αν έχεις δωρεάν πρόσβαση στα φάρμακα, μία σο­ βαρή νόσος όπως ο διαβήτης τύπου 1 μπορεί να μη σε κάνει να νιώσεις άρρωστος· αν δεν έχεις περίθαλψη, ακόμα και μια δυσε­ ντερία αρκεί για να σε σκοτώσει. Κατά συνέπεια, οι νόσοι κατανέ­ μονται πιο άνισα απ’ ό,τι οι αρρώστιες, ανάλογα με τον πλούτο, τη φυλή και την εθνικότητα. Ταπράγματα είναι ακόμαπιο ευαίσθητααναφορικάμε τις ανα­ πηρίες, τόσο τις μακροπρόθεσμες όσο και αυτές πουσυσσωρεύο­ νται καθώς μεγαλώνουμε και γερνάμε. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι ακτιβιστές της αναπηρίας προσπαθούν να προωθήσουν μια κοινωνικήαντίληψη του τι σημαίνει να είναι κανείς σωματικάανά­ πηρος. Στα Έκτακτα σώματα , η κριτικός Ρόζμαρι Γκάρλαντ-Τόμσον ήθελε να μεταφέρει «την αναπηρία από το βασίλειο της ιατρικής σε αυτό των πολιτικών μειονοτήτων». 6 Ηκινητοποίησηαυτών των μειονοτήτων ήταν που οδήγησε στη θέσπιση του Νόμου για τους Αμερικανούς με Αναπηρίες στις ΗΠΑ και του Νόμου των Διακρί­ σεων κατά των Αναπήρων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η αναπηρία αποτελεί κεντρικό ζήτημα όσων μάχονται για τις πολιτικές ελευ­ θερίες. Χρειάστηκε να περάσει καιρός μέχρι να μεταναστεύσουν οι ιδέες αυτές και στη δική μου γωνιά της φιλοσοφίας, αλλά ένα πρόσφατο βιβλίο της φιλοσόφου Ελίζαμπεθ Μπαρνς συμφωνεί: «Το να είναι κανείς σωματικά ανάπηρος δεν σημαίνει ότι το σώμα τουείναι ελαττωματικό, αλλάαπλώςμειονοτικό». 7 ΗΓκάρλαντ-Τόμ­ σον και ηΜπαρνς δεν συμφωνούν σε όλα: διαφωνούν ως προς τη φύση, ή τη «μεταφυσική», της αναπηρίας. 8 Το κοινό έδαφος όμως ανάμεσά τους –όπως και για πολλούς άλλους θεωρητικούς και