Η ζωή είναι δύσκολη

ΑΝΑΠΗΡΙΑ 31 σε από μια εγχείρηση ανοικτής καρδιάς και, πίσω στην Αγγλία, η μητέρα μου διαγνώστηκε κι αυτή με πρώιμο Αλτσχάιμερ. Παραθέτω τις δοκιμασίες αυτές, όχι επειδή είμαστε καθ’ οιον­ δήποτε τρόπομιαοικογένειααποτελούμενηαπό Ιώβ, αλλάεπειδή είμαι σίγουρος ότι δεν παρεκκλίνουμε σε τίποτε από τον μέσοόρο. Όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι, κάθε τόσο, με αρρώστιες και περι­ στασιακή ανημποριά. Όλοι ξέρουμε κάποιον που πάσχει από καρ­ κίνο, από καρδιοπάθεια, από χρόνιοπόνο. Την εποχή τουCovid-19, έχουμε πια φίλους και συγγενείς που υπέφεραν ή και πέθαναν, συχνά μόνοι τους. Είναι αδύνατο να αγνοήσουμε την ευθραυστό­ τητα της υγείας μας και όλων όσα εξαρτώνται απ’ αυτήν. Ακόμα και οι πιο γεροί ανάμεσάμας δεν μπορούν να αγνοήσουν τα σημά­ δια του γήρατος, τις ικανότητες που χάνουν όταν βγουν από τη δημογραφική ομάδα που οι ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες κάποτε βάφτισαν «προσωρινά αρ­ τιμελείς»· οι αναπηρίες πρέπει να είναι σημαντικές για κάθε άν­ θρωπο που ελπίζει να γεράσει. Το ότι η ζωή μας δεν είναι ιδανική δεν σημαίνει πως φτύνουμε τον κόρφο μας, εγκαταλείποντας το σώμα μας στην τύχη του. Απεναντίας, αναρωτιόμαστε πώς μπο­ ρούμε να ζήσουμε με το δυσλειτουργικό σώμα που έχουμε. Ένα από τα πιο θεμελιώδη μαθήματα που συναντάμε σε πρόσφα­ τα έργα στη φιλοσοφία της ιατρικής είναι η ανάγκη να είμαστε προσεκτικοί με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Ξεκινώντας από την ιδέαότι ηυγεία είναι ησωστή λειτουργία τουσώματος και των οργάνων του, όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι υπάρχει δια­ φοράανάμεσαστη νόσο –μια κατηγορίαδυσλειτουργίας 5 – και την αρρώστια , τον αρνητικό αντίκτυπο της ασθένειας στο βιοτικό μας επίπεδο. Η αρρώστια είναι βιολογική· η νόσος είναι, τουλάχιστον έως κάποιο βαθμό, «φαινομενολογική» – ζήτημα της αίσθησης